________________
( १२० )
ऋषिमंगलवत्ति - पूर्वा६.
स्थानके चाल्या जा. हुं तो पोताना प्राणश्री पण अधिक इष्ट एवा आ लघु बांधवने त्यजी जरा पण दूर जवाने समर्थ नथी. " वली पण रामे पोतानी प्रियाना हरण अने बंधुना कष्टथी विभीषणने कर्तुं के, “हे जाइ ! हुं आपनुं कृत्य करी शक्यो नथी, एनी थापे म्हारा उपर क्षमा करवी. में जगत्नी समक्ष आपने लंकानुं राज्य आपवानी प्रतिज्ञा करी बे, पण ते या म्हारा जीवितरूप लक्ष्मणना घातथी पूर्ण थइ नथी. हा ! म्हारे नथी काम चक्रवर्त्ती राज्यनुं के, नश्री काम प्रियाना मुखने जोवानुं ! ! ! परंतु म्हारे सहचारी एवा पोताना बंधु विना एक कण सो वर्ष समान थाय बे, " ग्राम वियोगनी पीकाने लीधे विलाप करता रामने जोइ विजीषणे कां . " हे विजो ! उपचार करा विना केवल विलापथी शुं वलवानुं बे ? शक्तिना प्रहारथी पीमा पामेलो मनुष्य जे औषधादिकथी फरी जीवतो थाय बे ते मंत्र तंत्र विगेरे मुख्य नपायो लक्ष्मणने माटे करो. " विभीषणनुं कहेतुं प्रमाण करी रामे, सुग्रीव विगेरे योहानने लक्ष्मणनी चारे बाजुए बेसारी तेनुनी साथे पोते पण नाना प्रकारना नपचारो करवा लाग्या.
हवे अवसरे को मारास सीतानी पासे जश्ने कहेवा लाग्यो के, "हाहाय! रावणनी शक्तिना प्रहारथी लक्ष्मण मृत्यु पाम्यो अने राम पण लक्ष्मएना वियोगधी श्रोमा दिवसमां मृत्यु पामशे !! ” ते माणसनां आवां वचन सांगली अत्यंत दुःखश्री तप्त थयेली सीता गाढ मूर्छाने लीघे तुरत पृथ्वी नपर पी गई. तेने राक्षसनी स्त्रीयोए शीतल जलना सिंचनथी थोमी वारे मूरति करी. पठी ते महा दुःखने लीधे विलाप करवा लागी के, " हे गंजि
बुद्धिवाला लक्ष्मण ! हे धीर ! हे वीरमणि ! शुं तमे नस्म थयेला वृक्षनी उपमा जेवा संचलान वो ? अहो ! तमे पोताना म्होटा बंधुने त्यजी दइ शुं एकलाज परलोक गामी थया ? तसे पासे हता त्यारे वनवास पण राज्य समान देखा तो हतो. हा विदेहराजपुत्री ! तुंज मंदपुण्यवाली वे के, जे दीयरने पण कष्टदायी र पमी. हवे प्रयाण करवामां तत्पर एवा म्हारा प्राण ऊट नाठा पामो ! नावा पामो !! " ग्राम दुःखने सीधे विलाप करती सीताने जो कोइ दयालु बलाकिनी नामनी विद्याधरीये सीताने प्रसन्न करवा माटे पानी विद्याना वली कहां. " हे जनकसुता ! तुं स्वस्थ था. व्दारा - दीयर