________________
श्री पद्म बलदेव चरित्र.
( 299 )
66
ना पांच रथो जागी नाख्या एटले तेथे एक युक्त युक्ति शोधी कहामी के, म्हारी शक्तिना प्रहारथी मूर्छा पामेलो लक्ष्मण सवारे मृत्यु पामशे अने तेना वियोगधी राम पण निश्चे तेज अवस्था अंगीकार करो. तो पछी हवे म्हारे रामनी साधे मीच्या युद्ध शा माटे करवुं जोइए ? " आम धारी ते युनिवृत्त लंकाप्रत्ये जतो रह्यो राम पण बंधुना दुःखथी आकुल थया ता तत्काल लक्ष्मण पासे आव्या.
हवे पोताना बंधुने मूर्छाथी पृथ्वी उपर पमेला जोइने बहु शोकथी थाकुल व्याकुल थयेला मनवाला राम पण मूर्छायी पृथ्वी उपर पी गया. पबी प्यारे सुग्रीव विगेरे नरेंशेए करेला शीतल जल अने चंदनादिकना उपचारथी तेमनी मूर्छा वली त्यारे ते आदरपूर्वक पोताना बंधुनुं मुख जोता बता विलाप करवा लाग्या. " हे लघुबंधव लक्ष्मण ! तुं पोतानी स्निग्ध दृष्टिपी प्रागल बेठेला पोताना म्होटा नाइने केम नथी जोतो ? अथवा केम नथी बोलावतो ? हे वत्स ! तुं कोइ काराथी म्हारा उपर रुष्ट थयो बे ? जे होय ते मने कहे. अहो ! तैं म्हारे माटे वर्णवी न शकाय एवा वनवासना कष्टने मिझ्या सहन करयुं. अत्यारे घोर कष्टथी मूर्छा पामेला तने जोइ हुं श्वासोश्वास ज़न बुं, ए म्हारी बातिनी कठोरताने धिक्कार बे. हे सुबंधो ! हुं रावणना युद्धरूप समुझ्ने त्हारा जुजबलरूप वहावमे तरवाने समर्थ हतो, तो हवे तुं न
विजयवंत एवा थइने श्रापले बन्ने जया ते समुइने लीला मात्रमां तरी जए. अरे निर्दय ने कठोर हृदयवाला ष्ट रावण ! तुं म्हारा बंधुने दलीने श्वांक्यां नासी जाय बे ? तुं क्षणमात्र रणांगणमां ननो रहे. हुं तने मारा बाणवती यमराजनो परुणो करूं." ग्राम विलाप करता अने वाणीथी शनो तिरस्कार करता राम धनुष्यनो टंकार शब्द करी तत्काल युद्ध करवाने भाटे ना थया. पी सुग्रीवे रामनी विनंती करी के, “हे नाथ! हवणां रात्रीनो वखत बे; रावण पोतानी नगरी प्रत्ये जतो रह्यो बे अने लक्ष्मण प्रहारने लीधे मूर्च्छित श्रयेला बे, माटे हवणां तमे धिरज धरो अने न्हाना बंधुने तत्काल नपचार करो.” सुग्रीवनां आवां वचन सांजली राम पोतानुं धनुष्य पृथ्वी नपर मूकी - खेद करता बता फरी विलाप करवा लाग्या. “ अरे हनूमान, नल, नील सुग्रीव विगेरे कपीश्वरो ! तमे सौ म्हारा उपर कृपा करी पोतपोताने'
?