________________
(१४) ऋषिमंमलत्ति-पूर्वाई. लाव्या. त्यां रावणे तिरस्कार सहित हनुमानने का. " अरे कपि ! तें आ शुं करयु के, जे मने त्यजी दश्ने वनेचर एवा रामनो आश्रय कस्यो ? ए राम तो राज्यथी नष्ट श्रयेलो . तो पड़ी तेने राज्य शी रीते आपशे? कारण जे पोते मूंगो होय ते बीजाने शी रीते बोलता शीखवे ? तुं पोते दूत कार्य करवा माटे आव्यो ने, तेथी तुं पोताना तेजने नाश करे . कारण कयो पुरुष सुतेला सिंहनी केशवाली खेंचे?" हनूमाने कडं. “अरे ऽव॒हि दशानन ! में क्यारे त्हारा चरणनी सेवा करवानी प्रतिज्ञा करी हती ते तो कहे? पूर्वे तुं न्यायवंत हतो; तेयी शत्रुना संकटमा पमेला त्हारूं में रक्षण करेलु बे; परंतु हवणां तुं ब्रष्ट प्रतिज्ञावालो अयेलो होवाथी सहाय करवाने योग्य नथी. वनेचर एवाय पणनीतिमार्गने विषे रहेता दशरथ पुत्र सेवा करवा योग्य ने अने परस्त्रीनुं दरण करवामां चित्तवाला त्हारी सानाषण करवू पण योग्य नथी.तें सीतार्नु हरण करयु ए बहु मूर्खपणुं करचुं , जेथी तुं सर्व प्रकारे पोताना प्राणथी पण रुष्ट श्रयेलो २. अरे ! राम तो दूर रह्या; परंतु रुष्ट थयेला लक्ष्मणे प्रहार करवा आरंनेला तने बचाववा कयो मूर्ख आवी शके तेम . हजु पण रामने जानकी अर्पण कर तो त्हारो अर्थ नाश श्रशे नहि. कारण एमणे गेमी दीधेलोज तुं केटलोक काल जीवी शकीश." आवा हनूमाननां वचन सानली क्रोधथी कुटीने चमावी नेत्रने पहोला करता रावणे हुंकार शब्द पूर्वक हनूमानने कडं. "अरे अधम वानर ! निश्चे तुं मरवानी श्चाथीज अहिं आव्यो देखाय . इष्ट नाषण करनारा एवा त्हारं मस्तक हवणां आ म्हारा खम्वती छेदी नाखू; परंतु तुं दूत ठस्यो . नीतिमां दूतने हणवानी ना कहेली ने, एथीज हे शठ ! हुं तने जीवतो मूकुंq."आम हनूमानने कही वली तेणे पोताना सेवकोने कहूं के,“हे रकको! आने मायुं मुंगवा पूर्वक गधेमा नपर वेसारी लंकानी अंदर फेरवी अने लोकोनी समक रामना पतनुं फल देखामी म्हारी नगरीश्री बहार काढी मूको. " रावणनां यावां वचनथी अत्यंत क्रोधातुर थयेला पवनंजय राजपुत्र हनमाने वलथी पोतानुं शरीर कंपावता तत्काल नागपासना वंधनोने तोमी नाख्या अने "अरे! तुम्हारी या प्रमाणे विझवना करे ठे?” एम कही विजलीना गर्जारवनी पेठे आकाशमां नठली महा तेजवाला तेमणे वजसमान पोताना पादप्रहारथी गवण मस्तक पर रहेला मणिवाला मुकुटोने तेना पराक्रमनी साथेज