________________
(१३४) ऋषिमंमलत्ति-पूर्वाई. रोतम! अमारुं रक्षण करो ! रक्षण करो!!” एम पोकार करवा लागी, पठी दया धारी महापद्मकुमार ते स्त्रीयोनां आवां करुस्वर सांजली तत्काल दोमी करामात्रमा ते हाथीने हंकारी काढवा लाग्यो एटले तो ते हाथी पण स्त्रीयोने त्यजी दश कुमार सामो दोमयो. स्त्रीयो पण “हवे आ कुमार निश्चे मृत्यु पामशे.” एम धारी पोकार करवा लागी. पड़ी कुमारे तत्काल पोतार्नु पासे राखवान वस्त्र हाथीनी आगल फेंकयुं एटले अष्ट चित्तवालो ते हाथी वस्त्रने कुमार जागी तेने पोताना दांतोथी प्रहार करवा लाग्यो. आ वखते महासेन नूपति तत्काल त्यां आवी कुमारने कहेवा लाग्यो के, “तुं ए जुष्ट हाथीना सन्मुख थ पोतानी आत्महत्या न कर.” कुमारे कां. “हे नरेश्वर! आप क्षण मात्र स्वस्थ श्रश्ने जून के, हुं पोतानी कलावमे ए इष्ट हाथीने पण केवी रीते.. वश करूं."
पठी चारे तरफ फरतो एवो कुमार ते हाथीने शास्त्रमा कदेली विधिप्रमाणे खेलावीने तेनी पीठ नपर चमी गयो. कुमारनी भावी जगत्ने वि. स्मय करनारी कला जोश हर्षित श्रयेलो महेशसिंह राजा तेने सर्व प्रकारना आदरणी पोताने घेर तेकी गयो अने त्यां तेणे तेने महोत्सव पूर्वक पोतानी एक सो कन्या परणावी. पठी कुमार महापद्म एक दिव्यन्नुवनने विषे ते पोतानी एकलो प्रियानी साथे क्रीमा करवा लाग्यो, परंतु मदनावलीने तो ते कंगना दारनी पेठे निरंतर हृदयने विषेज धारण करतो हतो.
को वखते रात्रीने विषे कोशएक वेगवती नामनी विद्याधरीये महापन कुमारनुं हरण करयुं. कुमार जागी नव्यो एटले तेणे विद्याधरीने जोश मूठी नपामीने कह्यु के, “अरे ! तुं कोण वे अने म्हारुं केम हरण करे ? तेणे नत्तर प्राप्यो के, “हे राजकुमार ! आप तेनुं कारण सांजलो.
वैताढ्य पर्वतने विषे सूरोदय नामे नगर . त्यां विद्याधरोनो अधिपति इंश्चनु नामे प्रसिह राजा राज्य करे . तेने मनोहर श्रीकांता नामे स्त्री के. तेनने एक जयचंश नामनी पुत्री . ते पुत्रीने इंधनु नपतिये नरतक्षेत्रना संवें गजान पट्टने विपे आलेखीने वताव्या, परंतु कोइ पण राजा तेने प्रीतिकारी श्रयो नहि, तेथी ते कोश्ने पोतानो पति करवाने श्चति नश्री. पी प.. टंन विषे तमाळं स्वरूप पालेखीने वताव्यु एटले तो ते तत्काल मोह पामी
