________________
सूत्रम्
॥३०९॥
हे शरीर! तुं बीजो विचार कर्या विना दुःखने सहन कर कारण के हाल तने स्ववशता मळी छे. ते दुर्लभ छे. पण जो तुं हायपीट आचा67 करीश तो परभवमा घणां दुःख भोगवां पडशे. त्यां परवशता छे. तने त्यां विशेष लाभ नथी.
एथी ज्यां सुधी कान विगेरेनी शक्ति न हणाय अने तारा सगा तने बुट्टो थतां न निंदे अने दया लावीने तारुं पोपण करवानो ॥३०९॥ ४ वखत न आवे तथा क्षयरोगी थतां घरमांथी न काढे त्यां सुधी तुं तारो आत्मार्थ (परलोकनु हित) साधी ले ते बनावे छे.
अणभिकंतं च खलु वयं संपेहाए (सू. ६९) (मूळ सूत्रमा “च" विशेष पणा पाटे छे. खलु शब्दनो अर्थ पुनः-थाय छे.) आ प्रमाणे पोतानी उमर जती जोइने संसारी जीव Pघेलो बने छे. ए, पूर्वे कहेलुं छे. माटे ते पश्चाताप न करवो पडे तेथी जुवानअवस्थामां बुद्धिथी विचारीने आत्महित करे.
प्रश्न-शुं जुवानीमांज आत्महित करवू.' के बीजी वखतमां पण करईं ! उत्तर-बीजाए पण आत्महित ज्यारे समज्यो होय त्यारे करी ले. अर्थात बोध मले त्यारे धर्म साधी लेवो ते वतावे छे.
खणं जाणाहि पंडिए (सू. ७०) क्षण-ते धर्म करवानो समय छे. ते आर्यक्षेत्र उत्तम कुळ विगेरे छे. अने निंदायोग्य, पोषण करवा योग्य, तथा तजावाना दोपथी दुष्ट छे. तेवा जरा (बुढापो) वाळकपणुं अथवा रोग छे. ते न होय त्यारे गुरु कहे छे. हे पंडित हे आत्मज्ञ! तुं बोध पाम अने आत्महित कर अथवा खेद पामता शिष्यने गुरु कहे छे. हे शिष्य ! ज्यांसुधी तारी जुवानी वीती नथी अथवा निंदापात्र थयो नथी
4BCCICROCOCCASI
