________________
आचा०
२२
॥९३२॥
॥९३२॥
यरं भोयणजायं पडिगाहिती भयंर भुचा विवन्नं विरसमाहरइ, माइ० नो एवं० (सू० ५७)
ते साधु कोइ जग्याए गोचरी गयो होय, त्यां सारुं मिष्टान्न विगेरे भोजन मळ्यु होय, ते लेइने तेना उपर तुच्छ लुखं भोजन | विगेरे ढांकी दे, के, मारुं आ सारुं भोजन आचार्य विगेरे देख तो लेइ लेशे, अने मारे तो आ थोडुं सारं भोजन कोइने आपq नथी, एम धारी छुपावे तो कपट कहेवाय, माटे तेवू न करवू, त्यारे शें करवू ? ते कई छे. .
ते वधो आहार लइने छुपाच्या विना सारो माठो बतावी देवो, हवे गोचरी जतां कपट स्थान न करवातुं बतावे छे, के रस्तामां बीजे गाम गोचरी जतां सारं सारं भोजन मळे, तो त्यां खाइ जइने नवळू नबलु त्यां लइ जg ए कपट स्थान छे, ते न करवू, वळी
से भिक्खू वा० से ० अंतरुच्छियं वा उच्छु गंडियं वा उच्छु चोयगं वा उच्छुमेरग वा उच्छु सालगं वा उच्छुडालगं वा सिंबलिं वा सिंबलयालगं वा अस्सि खलु पडिग्गाहियसि अप्पे भोयणजाए बहुउज्झियधम्मिए तहप्पगारं अंतरुच्छुयं वा० अफा० ॥ से भिक्खू वा २ से जं० बहुअट्टियं वा मंसं वा मच्छं वा बहुकंटयं अस्सि खलु० तहप्पगारं बहुअहिथं वा मंसं० लाभे संतो० । से भिक्खू वा० सिया णं परो बहुहिएणं मंसेण, वा मच्छेण वा उवनिमंतिजा-आउसंतो समाणा ! अभिकखसि बहुअद्वियं मतं पडिगाहित्तए ? एयप्पगारं निग्योसं सुच्चा निसम्म से पुवामेव आलोइज्जा-आउसीति वा २ नो खलु मे कप्पइ बहु० पडिगा०, अभिकखसि मे दाउं जावइयं तावइयं पुग्गलं दलयाहि, मा य अट्ठियाई, से सेवं वयंतस्स परो अभिहट्ट अंतो पडिगाहिगंसि बहु० परिभाइत्ता निहु दलइज्जा, तहप्पगारं पडिग्गहं परहत्थसि वा परपायसि वा अफा० नो० । से आदच्च पडिगाहिए सिया तं नोहित्ति वइज्जा नो अणिहित्ति वइज्जा, से तमायाय एग