________________
5-
आचा०
सूत्रम
॥६९२॥
॥६९२॥
5-55-ACCA---
कहेल उपशम छोडीने ते ज्ञाननो लेश हाथमां आवतां अहंकारी बनीने कठोरता ग्रहण करे छे (अहंकारी बने छे,) ते वतावे छे. परस्पर सूत्र तथा गाथा गणतां; अथवा अर्थ विचारतां एक बीजाने कहे छे. “जे तें का, ते अर्थ आ शब्दनो नथी. तेथी तुं जाणतो नथी. वळी. बोले छे के-मारा जेवा शब्दना अर्थनो निर्णय करवामा समर्थ कोइकज होय छे, पण वधा नहीं,
"पृष्टा गुरवः स्वयमपि परीक्षितं निश्चित पुनरिदम् नः ॥ वादिनि च मल्लमुख्ये च मागेवान्तरं गच्छेत् ॥१॥ गुरुओने पूछेल, अने पोते पण आ निश्चय करेलो छे एबुं अमारुं आ कथन छे. तथा वादिओमां विद्वान्, अने सुभटमां महारा जेवो कोइकन बीजो हशे. बीजो साधु कहे छे के, खरेखर, हशे (पण) अमारा आचार्य तो, आ प्रमाणे कहे छे. तेथी ते फरीथी वोले छे के, ते आचार्य वोलवामां कुंठ [बुटा] जेवो बुद्धिहीण शुं जाणे ? तुं पण, पोपटनी माफक भणावेलो विचार कर्या 8 विनानो छे, आ प्रमाणे बीजा केटलांक वाक्यो ते दुष्ट बुद्धिए ग्रहण करेल थोडा अक्षरनुं ज्ञान धरावनार साधु बोले छे, नेथी एम जाणवू के, महान् उपशमनुं कारण जे ज्ञान छे, तेने विपरीतपणे परिणामतां ते आq बोले छे. कधुं छे के:
“अन्यैः स्वेच्छारवित्तानर्थविशेषान् श्रमेण विज्ञाय । कृत्स्न वायमित इति खादत्यङ्गानि दर्पण"॥१॥ वीजाऔए इच्छानुसार रचेला कोइपण अर्थने श्रमथी जाणीने पोते जाणे के, संपूर्ण सिद्धांतनो पारंगामि होय; नेम, अहंकारवडे अंगोने खाय छे. [वीजा अपमान करे छे.]
"क्रोडनकमीश्वराणां कुक्कुटलावकसमानवाल्लभ्यः । शास्त्राण्यपि हास्यकथां लघुतां वा क्षुल्लको नयति" ॥ २ ॥ श्रीमंतोनी क्रीडा समान वस्तुने कुकडाना लावक समान जेवो बनीने पवित्र शस्त्रोने पण, हास्य कथा जेबी लघुताने क्षुद्र साधु
लालबालवावलम्बन
