________________
सूत्रम्
PEAR
॥५८७॥
आचा०
संपूर्ण पाळवा संयम माफक पोते आचरण करे, वळी 'नो पगब्भइ' एटले असंयम कर्ममां (पापना उदयथी) प्रवर्त्ततो छतां प्रगल्भता
(धृष्टपणुं) न करे, पापना उदयथी छान कुकर्म करे तो पण लज्जायमान थाय, (पश्चात्ताप करे) पण धृष्टता न करे (के एमां शुं पाप ॥५८७॥ छे ?) वळी, आ वताववाथी एम सूचव्यु के मोक्ष मार्ग जणेलो मुनि क्रोध न करे, न जाति विगेरेनो अहंकार करे, न कपट करे,
मन लोभ करे शुं आलंबीने आ करे? ते कई छे. 'उत्प्रेक्षमाणः' वधां प्राणीना मनने पोतार्नु अनुकुळ ते साता (सुख) छे, पण & बीजाना सुख वडे पोते सुखी नथी, तेम पारकाना दुःखे दुःखी नहीं, तेवू जाणीने पोते हिंसा न करे, दरेक प्राणीना सुखने वि
चारतो मुनि शुं करे ? ते कहे छे, जेनावडे प्रशंसा थाय ते वर्ण (कीर्ति) छे. तेनो अभिलाषी बनीने बधा लोकमां कोइपण जातनो | पापारंभ न करे. अथवा तपसंयम विगेरेनो आरंभ पण यशकीर्ति माटे करे नहीं, पण प्रवचन (जैनशासन)नी प्रभावना माटे करे, | तेवा प्रभावको नीचे मुजव छे:
प्रावचनी धर्मकथी वादी नैमित्तिकस्तपस्वी च। विद्यासिद्धः ख्यातः कविरपि चोद्भावका स्त्वष्टौ ॥१॥ ' सिद्धांत भणेलो, धर्म कथा कहेनार, वादी (न्यायनो अभ्यासी) ज्योत्सी (जोशी) तपश्चर्या करनार, विद्या (चमत्कारवाळो) | सिद्ध मंत्रवाळो. कवि ए आठ धर्मना प्रभावको छे. अथवा वर्ण ते रुप, तेनो अभिलापी न बने एटले सुगंधी तेल विगेरे नलगाडे,
केवो बनीने आ सदाचार पाळे? 'एको'-वधां मल कलंक दूर थवाथी एक ते मोक्ष छे, अथवा रागद्वेपना रहितपणाथी एक ते संयम छे. ल तेमां जेनु मुख गएल छे, तथा मोक्ष अथवा तेना उपायमां एक दृष्टि (लक्ष्य) राखीने कइपण पापारंभ न करे, वळी मोक्ष तथा
ABAR
