________________
आचा०
॥५७१॥
पर्यायवाळो वने अथवा शमिता (शांत स्वभावी) दीक्षावाळो वने तेज स्तुत्य थाय छे पण वीजो नहिं, आ प्रमाणे परिषह अने उपसर्गमां अक्षोभ्यपणुं बतावीने हवे व्याधिनी सहन शीलता बतावे छे. 'जे असत्ता' एटले जेमणे कामवासनाने दूर करी तृष्ण अने मणि तथा माटीनुं देऊं तथा सोनामां समान भाव धारण कर्यो छे, तेवा समताने पामेला मुनिओ पापकृत्योमा असक्त एटले पापना उपादानना अनुष्ठानथी दूर रहेला छे, तेमने कदाचित् आतंक ते शीघ्र जीवने पण दूर करे तेवा जीवलेण शूळ विगेरे व्याधिओ पीडा करे, त्यारे तेओ शुं करे ? ते कहे छे. अने आ कहेनार कोण छे ते पण कहे छे, धी (बुद्धि) वडे राजे. ते धीर तीर्थंकर पुरुष | अथवा गणधर छे, तेओ कहे छे के तेवा जीवलेण व्याधिओवडे पीडायलो छतां ते दुःखना अनुभववाळा स्पर्शोने सम्यक्प्रकारे सहन करे, सहन करतां शुं विचारे ? ते कहे छे, 'से पूव्व' - ते साधु जीव लेण दुःखथी पीडातो छतां आ प्रमाणे विचारे, के पूर्वे पण में आवु अशातावेदनीय कर्मथी उदयमां आवेलं दुःख सहन कर्य छे, अने पछवाडे पण मारे सहन करवानुं छे, कारण के संसार ऊदरना विवरमा रहेनारो (संसारीजीव) एवो कोइपण नथी के, जेने अशातावेदनीयकर्मना उदयमां आवेला विपाकथी रोगोनां दुःखो न ते भोगवे ! बळी तेज प्रमाणे केवळीप्रभुने पण मोहनीय विगेरे चार घातिकर्म क्षय थतां केवळज्ञान उत्पन्न थया छतां | वेदनीयकर्मना सद्भावथी ते असातावेदनीयकर्मनो उदय थवानो संभव छे. तेथीज तीर्थकरोने पण प्रथम कर्म बंधाय; पछी स्पष्ट थाय; पछी निधत्त थाय; पछी निकाचन थाय; त्यारपछी उदयमां आवतां अवश्ये वेदपडे; पण भोगव्या विना मोक्ष न थायः तेथी अन्य साधु विगेरे पण असातावेदनीयकर्म उदय आवतां सन्नतकुमारचक्रवर्त्ती माफक मारे पण सहन कर एवं विचारीने खेद न करवो. कं छे के:
सूत्रम्
॥५७१॥
