________________
आचा०
॥३९९॥
रूप जाणे तेज कहे छे
"सरुिहिरण्हारुवणद्ध कलमलयमेव मजासु । पुण्णंमि चम्मकोसे दुग्गंधे असुइबीभच्छे ॥ १ ॥ * मांस, हाडकां, लोही, स्नायु, विगेरेथी बन्धाएला तथा मलीन मेद मज्या विगेरेथी भरेला अने असुचिथी बीभत्स एवा दुर्गधीवाला चामडाना कोथळारूपे कायामां
संचारिमजंनगलंतवच्चमुत्तंत से अपुष्णंमि । देहे हुज्जा किं रागकारणं असुइहेउम्मि ? ॥२॥
तथा विष्टा पिशाब झरनारां यंत्रवाळा परसेवाथी भरेला शरीरमां ज्यां ज्यां अशुचिनो हेतु छे. तेमां रागनुं कारण केवीरी थाय ? आ प्रमाणे देहनी अंदरनो गंदको जाणीने तथा बहार पण झरतुं छे, ते जोइने डाह्या माणसे शुं कर ते कहे छे. सेमइमं परित्रायमाय हु लालं पच्चासी, मा तेसु तिरिच्छमप्पाणमावायए, कासंका से खलु अयं पुरिसे, बहुमाई कडे मूढे, पुणों तं करेइ लोहं वेरं बड्ढेइ अप्पणो जमिणं परिकहिज्जइ इमस्स चेत्र पडिवूहणयाए, अमरा य महासड्ढी अट्टमेयं तु पिहाए अपरिण्णार कंदइ || (सू०९४)
पूर्वे को बुद्धिमान साधु जेनी सिद्धांत भणवाथी संस्कारवाली बुद्धि थएली छे, ते देहना स्वरूपने तथा कामना स्वरूपने वे प्रकारनी प्रतिज्ञावडे शुं करे ते कहे छे
हे साधु-तुं 'लाळ झरतां' अने वळखा वारंवार पडता मोढानो अभिलाषि न थइश. एटले जेम बाळक पोतानी पडती लाळने
सूत्रम्
।। ३९१ ।।
