________________
भज्जा य तेण कहमवि लद्धा रूवेण सयलनारीणं । अन्भहिया अह सा भुवणमोहणं जोब्वणं पत्ता ॥८॥ तो अन्नादि एसा उवविट्ठा मंदिरोवरि गवक्खे । जोयंती नरनाहं दिट्ठा तेणावि दिव्ववसा ॥९॥ तगणत्थं तत्तो राया छिड्डाई मग्गए तस्स । सूरस्स जो य कुज्झइ सया वि सह पाडिवेसीहिं ॥१०॥ किंतु अइको पगड़ त्ति अन्नया ते न किं पि जंपंति । तइया पुण विन्नायं कहमवि नरनाहचित्तं ति | ११ | एक्केण किं पि भणियं सहवसिएण वि तओ गहेऊण | सूरेण गरुयलउडिं कच्चरियं मत्थयं तस्स ॥ १२ ॥ तो ते साहियं नरवइस्स तेणावि तस्स सव्वस्सं । अवहरियं भज्जा वि हु गहिउं अंतेउरे छूढा ॥ १३ ॥ तो वो रिं कुविओ नयराओ निग्गओ सूरो। गंतूण तावसाणं पासे अभिगिण्हए दिक्खं ॥ अन्नात का पते कुद्धमाणसो भणइ । जइ अत्थि तवस्स फलं मह तह अन्नम्मि जम्मम्मि ॥ १५॥ होजामि वहाए नरवइस्स सपुरस्स इय मरेऊण । सनियाणो उप्पन्नो वाउकुमारेसु देवेसु ॥ १६ ॥ तत्तोय महावायं विवि धूलिनिवहवरिसेण । पउरनराहिवसहियं थलीकयं तं पुरं सयलं ॥१७॥ उत्र्वणि तत्तो सो देवो पाविऊण डुंबतं । पाणिवहाई काउं उप्पन्नो छढवी || १८ || उच्चद्विण तत्तो भमि संसारसागरमणंतं । मगहाविसए जाओ कत्थइ सो गामकूडोति ॥१९॥ तत्थ विय कोवपरवसमणेण कवि नरेसराभिमुहं । भणियं दुच्चयणं तेण कप्पितो वज्झभूमीए | २०|
॥ ३५१ ॥