________________
श्रीदेवेन्द्रसूरिकृतं ॥२२॥
श्रीवैराग्य कुलकम्
काऊणवि पावाई जो अत्थो संचिओ तए'जीव । सो तेसिं सयणाणं सबेसि होइ उवओगी ॥१३॥ जं पुण असुहं कम्मं इकुचिय जीव तं समणुहवसि । न य ते सयणा सरणं कुगइए गच्छमाणस्स ॥ १४ ॥ कोहेणं माणेणं मायालोभेहिं रागदोसेहिं । भवरंगओ सुइरं नडुब नच्चाविओ तंसि ॥१५॥ । पंचेहिं इंदिएहिं मणवयकाएहिं दुट्ठजोगेहिं । वहुसो दारुणरूवं दुरकं पत्तं तए जीव!॥१६॥ ता एअन्नाऊणं संसारसायरं तुम जीव! । सयलसुहकारणम्मि जिणधम्मे आयरं कुणसु ॥ १७॥ - १ जाव न इंदियहाणी जाव न जररक्खसी परिप्फुरइ । जाव न रोगवियारो जाव न मच्चु समुल्लियइ ॥१८॥ जह गेहम्मि पलित्ते कूवं खणियं न सकई कोवि । तह संपत्ते मरणे धम्मो कह कीरए जीव ॥ १९॥ पत्तम्मि मरणसमए डझसि सोअग्गिणा तुमं जीव! वग्गुरपडिओव मओ संवदृमिउ जहवि परकी ॥२०॥ ता जीव! संपयं चिय जिणधम्मे उज्जमं तुम कुणसु । मा चिन्तामणि सम्मं मणुयत्तं निष्फलं णेसु ॥ २१ ॥ ता मा कुणसु कसाए इंदियवसगोय मा तुम होसु । देविंदसाहुमहियं सिवसुरकं जेण पावहिसि ॥२२॥
॥ इति वैराग्यकुलकं समाप्तम् ॥
॥२२॥
