________________
प्रवचनसार
मिच्छाकरि जो असन वखानै। तहां अरंभ दोष नहिं जानै ॥
ताहूमें अनुराग न धरई । सोई जोग अहार उचरई ॥१३८॥ । दिनमें भलीभांति सब दरसत । दया पले हिंसा नहिं परसत ॥
रैन अप्सन सरवथा निषेधी । दिनमें जोग अहार अवेधी ॥१३९॥
जो रस आस धेरै मनमाहीं। तो अशुद्ध उर होय सदाही ॥ । अंतरसंजमभाव सु पाते । तातै रस इच्छा तजि खाते ॥१४०॥ । मद्य मांस अरु शहद अपावन । इत्यादिक जे वस्तु घिनावन ॥ । तिनको त्याग सरवथा होई । सोई परम पुनीत रसोई ॥१४॥ सकलदोष तजि जो उपजे है। सोई जोग अहार कहै है ॥ नीतरागता तन सो धारी । गहै ताहि मुनिवृन्द विचारी ॥१४२॥ (३०) गाथा-२३० उत्सर्ग और अपवादकी मैत्री द्वारा ___ . आचरणकी सुस्थितताका उपदेश ।
द्रुमिला। जिन वालपने मुनि भार धरे, अथवा जिनको तन वृद्ध अती । अथवा तप उग्रतें खेद जिन्हें, पुनि जो मुनिकों कोउ रोग हती ॥ तब सो मुनि आतमशक्ति प्रमान, चरो चरिया निजजोग गती ।। गुनमूल नहीं जिमि घात लहै, सो यही जतिमारग जानु जती. ॥
दोहा । अति कठोर आचरन जहँ, संजमरंग अभंग । सोई मग उततर्गजुन, शुद्धसुभाव-तरंग ॥१४४ । ऐसी चरिया आचरें, तेई मुनि पुनि मीत । कोमलमगमें पग धेरै, देखि देहकी रीत ॥१४५।