________________
संस्कृतटीका-हिन्दी-गुर्जरभाषान्तरसहिता
२४९
दान-मूल परिणति पवित्र नहि थशे तो जाणवू जोईये जे वस्तु-जीवनो ज दोष-अवगुण छे, एटले रखे ए जीवनो दल अयोग्य होय! ए जीवनी सत्ता केवी रीतनी छे? अथवा पोताना उद्यमनी खामी छे ? केमके आकरे प्रयत्ने उद्यम करीने तो आत्माने समरवो जोइये, तो ए जीव पोतानी ऊणाशने लीधे आत्मा समरतो नथी । ते माटे हवे शुं करवू? जे बीजो उपाय कोई नथी, तो श्रीअरिहंतनी सेवा तेहीज निश्चे निकट केता नजीकता लाशे, केता पमाडशे, एटले आ आत्मा तो हवे दुष्ट जेवो थइ रह्यो छे, परन्तु श्रीजिनराजनी सेवनाथी दुष्टता तजी देशे ॥ ४॥ ___खामी जे श्रीअरिहंत तेहना गुणने ओळखीने जे प्राणी श्रीअरिहंतने भजे सेवे छे, ते दर्शन सम्यक्त्वरूप गुणने पामे छे, दर्शननी निर्मलता,पाम्या पछी, ज्ञान यथार्थ भासन, चरित्र-ख-खरूपमा रमण तप-तत्वमा एकाग्रतावीर्य-आत्म-सामर्थ्य, तेहना उल्लासथी ज्ञानावरणादि कर्मोने जीपीने मुक्ति निरावरणरूप सम्पूर्ण सिद्धतारूप धाम-स्थानकमा जइने ते वसे छे ॥ ५ ॥
जगत्रयवत्सल-त्रण जगत्ना हितकारी, एहवा महावीर भगवान् चोवीशमा जिनवर, तेहना गुण साभळीने मारो मन प्रभुने चरणने शरणे वसाव्यो छे। ते माटे हे प्रभो! परमेश्वर! माहरो आत्मा तो पलटीने सर्वसाधन करे, एहवी शक्ति देखाती नथी, माटे भद्रक भक्तिए कहुं छु जे हे तात ! हे दीनवन्धो! मुज दासने तमे तारजो, तमारं तारकतानुं विरुद राखवा माटे दासनी सेवना भक्ति सामु जोशो मा, जे ए आज्ञा प्रमाणे भक्ति करे तो तरे, ए वात तो खामिन् ! माहरामा थवी दुर्लभ छे, पण तमारे सयोगे तरीये, एहीज नियमा आधार छे ॥ ६॥" __"माहरी एटली विनति मानजो, ए पण भद्रिकपणाथी भकिनुं वचन छे, जे शक्ति-एवी सामर्थ्य मापजो, ते कहे छे, जे भाव-वस्तुधर्म, ते स्याद्वादरीते नित्य-एक-अनेक-अस्ति-नास्ति-मेद-अभेदपणे छ द्रव्यना अनंताधर्म शुद्ध, शंकादि दूषणरहित भासे,-जाणपणामां आवे, ते साधि-निपजावीने साधकंदशा ते मेद रत्नत्रयी-सिद्धता-निष्पन्नता-अनुभव भोगवे, सर्वदेवमाहे चन्द्रमा समान, सिद्धभगवान् तेहनी विमल=निर्मळ जे प्रभुता, ते प्रकाशे-प्रगट करे, एटलेस्याद्वाद शाने साधकता प्रगटे, साधकताथी सिद्धता प्रगटे छे, एहीज सार पद्धति छे ॥७॥
देवचन्द्र