________________
( १०६ ) परिणति भव जंजाळ के० संसार विटंबनामां छीपे नहीं के० छानी रहे नहीं. ते पुरुष संसारमां रह्योथको पण उदासीनज देखाय केनी पेठे जेम शेलडीने पराले करी ढांकी राखी होय ते केटलोक काळ रहे. आगळ जतां अंकुरा फूटे त्यारे प्रगट थाय पण छानी न रहे ॥८॥ तेहवा गुण धरवा अणधीरा, जो पण सूधुं भाषी ।
जिनशासन शोभावे ते पण, सुधा संवेग पाखी ॥ धन्य० ८ ॥ अर्थ-ते मुनिराजना पूर्वोक्त गुण धरवाने जे अणधीरा के० असमर्थ होय एटले एवा गुण जे साधु घरी शके नहीं तोपण सूधुं भाषी के शुद्ध परुपक होय अने देशना प्रमुख गुणे करीने जिनशासनने शोभावे तेने पण सुधा के शुद्ध संवेगपक्षी कहीयें यतः - "संविग्गपवित्रयाणं, लक्खणमेयं समासओ भणिअं । ओसन्नचरणकरणावि, जेण कम्मं विसोर्हति ॥ १॥ सुद्धं साधम्मं, कह निंदर य निययमायारं । सुतवस्सियाण पुरओ, होइ सव्वोमराइणिओ ||२||" इत्युपदेशमालायां ॥ ८ ॥
सहहणा अनुमोदन कारण, गुणथी संयम किरिया ।
व्यवहारें रहिया ते फरसे, जे निश्चय नय दरिया ॥ धन्य० ९ ॥
अर्थ - सद्दहणा के० तत्वश्रद्धा अनुमोदन के० गुणवंतनी प्रशंसा करवी तथा कारण के० मोक्ष साध्यनां साधन इत्यादिक गुणथी के० पूर्वोक्त गुणे करीने जे व्यवहारमार्गे रह्या एवा जे पुरुष तेणे फरसे के० संयमक्रिया फरसीज एम जाणवुं केमके ते निश्चयनयरूप मतना समुद्र छे. यतः - " सद्दहणानाणणणु मोयणकारणगुणा परेसिं जे || णिच्छयववहारविऊ, तेसिं किरिया भवे भावा ॥१॥” इति संमतिवृत्तौ ॥ ९ ॥
दुःकरकारथकी पण अधिका, ज्ञान गुणे इम तेहो ।
धर्मदास गणी वचने लहियें, जेहने प्रवचन नेहो ॥ धन्य० १० ॥
अर्थ - दुःकरकारथकी के० दुख थाय एवा कष्टना करनारा होय अने अल्प आगमना घणी होय तो शा काम आवे तथा कष्टादिक थोडं ओलुं होय अने ज्ञानी पुरुष होय तो ते ज्ञान गुणे करी कष्टना करनारथी अधिका कह्या छे एम धर्मदास गणीए उपदेशमाला मध्ये क छे यतः - " नाणाहिओ वरतरं, हीणोचि हु पवयणं पभावंतो । नय दुकरं करंतो सुछुवि अप्पागमो पुरिसो ॥१॥" ॥ इति वचनात्. ते धर्मदासगणी केवा . जेने प्रवचन के० आगमने विषे घणो स्नेह हतो ॥ १० ॥
●
सुविहित गच्छ किरियानो धोरी, श्री हरिभद्र कहाय ।
एह भाव धरतो ते कारण, मुझ मन तेह सुहाय ॥ धन्य० ११ ॥ अर्थ-सुविहित के० भला आचारवंत गच्छ के जेहनो वली क्रियावंतमां घोरी समान एवा श्री हरिभद्रसूरि ९४४४ ग्रंथना कर्त्ता शाखकारे कला छे ते एह भाव के ए संवेग