________________
श्रीसूत्रक- ताङ्गचूर्णिः
४३९॥
जातिवादनिरास:
नुभावा येषु अनु पश्चाद्भावे जेहिं अण्णे सत्ता दुःखेहिं ताविता ते पच्छा दुःखमनुभवंतीत्यनुभावः णरकः उक्तः, पठ्यते च-तीत्रामितावी, तिव्वं अमितावेति जे चिति ततोऽधीको अभितावो जेसु णरएसु ते तिव्यामितावा णरका तीवमित्येकोऽर्थः, सेवितो, जहा सो कुललभोजी णरगं गच्छति जण्णिका ते वराते मारेमाणा, ये चान्ये पापके तृणकाष्ठगोमयाश्रिता संस्वेदसिताः महीसिता चेव कृष्णादिषु च कर्मसु वर्तमाना बहून् जीवान् घातयन्ति ते च विषयोपभोगदृष्टान्तसामर्याद्धिसामेव प्रज्ञापयंति ववन्ति च, "आततायिनमायातं, अपि वेदान्तगं रणे । अहत्वा बह्महतो वा, हत्वा पापात्प्रमुच्यते ॥१॥ तथा च शूद्रं हत्या प्राणायाम जपेत् , विहस्सतिकम्मं वा कुर्यात् , यत्किचिद्वा दद्यात् ,तथा 'अनस्थीकानां शकटभारं मारयित्वा बाह्मणं भोजयेत्',एवं ते हिंसकं धर्म देशंतो जहा कुलाला कुलपोसगा य णरए पच्चयंति एवं तेवि द्विजा हिंसकत्वात् कुलाला एव नरकं वचंति, जेवि तेसिं देति तेवि कुलपोसगा, इह सह तेहिं णरगं वचंति । तएवं दयावरं धम्म ॥७१३॥ वृत्तं, दूसेमाणो दया परा जस्स दयारः, दमो वा दया वा वरा जस्स स भवति दयावरः, यः किल आततायिनमायातं न घातयति सो णरगं गच्छति, वहावहं धम्मं वधा पराः वधादिति पंचमी, वधाद्धि परो धर्मः, कथं ?, आह हि-"हत्वा स्वर्गे महीयति" तथा चाह-"अपि तस्य कुले जायासदो" ण उ तमेवं वधावधं पसंसमाणा एगपि जे भोजयती कुशीलं, प्रगाहस्य ग्रहणं कृतं भवति, यत्रायं पाठः-'दयावरं धम्म दुगुंछमाणो' वधावधं पसंसमाणा एगंपि' अथवा दया परिगृह्यते, दयावरं धम्मं दुगुंछमाणा, वधावधं धर्म पसंसमाणा, एवं प्रकारा दया एगपि भोज|| यति कुसीलं, कि बहुए ?, कुत्सितं शीलं कुशीलः हिंसाद्याश्रवद्वारप्रवृत्तको हिंसकधर्मोपदेशको, अणिधो णिधं णाम अधः उसितं
अधिकार, दुरुत्तरं नरकमिति वाक्यशेपः, अन्तकाल इति मरणकालः। तानेवं बावतिनः प्रतिहत्य भगवानार्द्रको भगवन्तमेव प्रति
॥४,
