________________
B
द्वादश प्रतिथिसंविजाग व्रतं.
१६३
श्राहार लेने पाढा पोताने स्थानकें जवानो वखत थयो, साधु पण पोतानो खप जेटलो आहार लइ आव्या होय, बीजा श्रहारनो खप न होय, त्यारें ते गृहस्थ कुटिलपणायें विचारे के आहार तो साधु ल व्यावे, अने हवे आहारनो खप हशे तो थोडो ह शे! एम विचारी गोचरी थी फरती वखतें साधुने जोवो नीकले. ए वामां कोइ साधु पोताना प्रयोजन मात्र आहार लेने पोताना स्थानक प्रत्यें जता होय तेमनी कने जश्ने ते श्रावक महोटी मनु हार करे के हे स्वामिजी! मारे घेर पधारीयें, मारा मनोरथ सफल करीयें, महारी विनति दीलमां धरीयें, क्रपा करीने मने निस्ता रियें, कांक शुद्ध आहार लेइयें, जेम हुं पण पञ्चखाण पालुं. एम वारंवार कहे. एवी तेनी विनति सांगली साधु कहे के हे महानुभाव ! श्रमा रे तो हवे आहारनो खप नथी. खप माफक तो श्रमे लाव्या ढैयें,
धारे आहार अमारे शा कामनो ? एवं कहीने ते साधु आगल चालता याय, त्यारे फरी ते कुटिल दाता कहे के, हे स्वामिजी ! मा रे साधुने श्राहार वहोराव्या विना खावानो नियमले . तमे कांइक पण वहोरो तो हुं खाइश, नहीं वहोरशो तो नहीं खाउं. ते सां जली साधु अंतरायना जयश्री एवं विचारे के एने घेर जश्ने थोडुं लेइ आयुं, बहु नहीं लनं एवं विचारी तेने घेर जश्ने किंचित् मात्र आहार लइने जाय, त्यारें ते गृहस्थ, मनमां विचा रे के मारुं व्रत पण पल्युं ने खरच पण घणो न थयो ! अ थवा साधुने स्थं किल भूमि प्रये जतां देखी ने कुटिलताथी ते श्रा वक, प्राडो फरीने जाव देखाडी ने कड़े के दे खामीजी ! घेर पधारो, अने शुद्धमान आहारनो अनुग्रह करो. ते सांजली साधु कहे के हे महानुनाव ! हमणां तो श्रमे आहार पाणी करी चूक्या; हवे निहारभूमि प्रत्ये जश्एं बैयें. त्यारें ते मर्कट वैराग्य बतावे के हुं जाग्यहीन, मने घणा अंतरायनो उदयबे जुर्ज घणो वखत थ
पहि