________________
एकादश पौषधोपवास व्रतं - ए प्रमाणे चार प्रकारनां पोसह बे. ते दरेकना बेबे नेदले. ते प्रथम ज्यारें आगम विहारी गुरु विद्यमान हता, त्यारे ते नव्य जीव श्रावको पण शुरु उपयोगी घणा पापनीरु हता; श्रने ते पोतें जे जे प्रतिज्ञा करता हता, तेवीज शुद्ध पालता हता, तेवीज रीतें उपयोगमा राखीने चालता, पण विस्मृति कर ता न हता, तथा तेमां कमवेश करता न हता अने गुरु पण अंतिशय ज्ञानना प्रनावथी योग्यता जाणी लेता हता के आ देश थकी पोसह करवा लायकज, अथवा सर्वथकी पोसह करवा लायक. वली बद्मस्थ नावथी कदापि कमवेश थ जाय तो ते तरत जाणीने विचारता के मारी प्रतिज्ञामां आटली खोंच लागी पाटर्बु अविरति पणुं लाग्यु. एबुं जाणीने तेनी तरत आलोय णा लेता, अने पडिकमतां पण महोटी नूल न पडवा देता. अ ने हमणां तो एवा उपयोगी जीव नथी. काल दोषना प्रजावधी वक्र जडबे, ए माटे पूर्वाचार्यायें उपकारने अर्थ लानालाजनी तुल्यता विचारीने या मुजब जीतव्यवहार बांध्यो. तेमां प्रथम जे श्राहारपोसहजे, तेना बे नेद कीधा. ते आहारपोसह दे शथी पण करे अने सर्वथी पण करे. एम जेवी पोतानी शक्ति होय ते प्रमाणे करे. अने बाकीनां जे त्रण पोसहजे, ते तो स वथीज करे. देशथकी तो थायज नहीं, ए व्यवहारशैली वांधी. एवी रीतें वर्तमान कालें पोसहनी प्रवृत्तिजे. हवे पोसहनो प्रनाव आगममा जे कह्यो, ते लखेडे.
जे, पापना समूह तेणे करीनारयुक्त थयेला एवा बहुसावद्यव्या पारी गृहस्थने आरंजनो बोजो उतारवाने पोसह, ते विश्रामनुंस्था नकले. विश्राम करतां अल्प बोजो थाय, जेम चार उपाडनारो पोताना मस्तक उपर मोहोटी गांसडी उपाडी बे, चार कोश चा ले एवामां को विश्राम स्थानक आवे, त्यारे ते प्रसन्न श्रश्ने
