________________
श्री जैनहितोपदेश भाग २ जो. १७५ ताना कुटिल स्वभावने लइ परने अप्रीतिपात्र वने छे तेमज स्वहितथी पण चूके छे माटे ते धर्मने माटे अयोग्य छे.
८ सुदाक्षिणतावंत पोतानुं कार्य तजी वनी शके तेटलो वीजानो उपगार करतो रहे छे तेथी तेनुं वचन सहु कोइ मान्य राखे छे तेमज सहु कोइ तेने अनुसरीने चाले छे. आवा स्वभावथी सहेजे स्वपरहित साधी शकाय छे तेथी ते धर्मरत्नने योग्य छे. जेनामां ए गुण नथी ते स्वार्थसाधक अथवा आपमतलवीयाना उपनामथी निंदापात्र थाय छे माटे ते धर्मरत्नने अयोग्य ठरे छे,
९ लज्जाशील माणस लगारे पण अकार्य करतां डरे छे तेथी ते अकार्यने दूर तजी सदाचारने सेवतो रहेछ तेमज अंगीकार करेला शुभ कार्यने ते कोइ रीते तजी शकतो नथी. तेथी ते सद्धमने योग्य गणाय छे. लज्जाहीन तो कंइपण अकार्य करतां डरतो नथी तेथी ते अशुभ आचारने अनायासे सेवतो रहे छे. गमे तेवा उत्तम कुळमां उत्पन्न थया छतां ते कुळ मर्यादाने तजी देता वार करतो नथी तेथी लज्जाहीन धर्म रत्नने अयोग्य छे.
१० दया ए धनुं मूळ छे अने दयाने अनुसरीनेज सर्व सद्अनुष्ठान प्रवर्ते छे एम जिन-आगममा सिद्धांत रुपे कहेलुं छे तेथीज सर्वज्ञ भाषित सत्य धर्मर्नु यथार्थ आराधन करवाने दयाल होवानी खास जरुर छ अर्थात् दयालुज धर्म रत्नने योग्य छे. दयाहीन कोइ
