________________
( ५५४ )
सुख गमे, सकल लोक घर यावी नमे ॥ २ ॥ पहेनुं दुःख पडोशी चाड, वीजुं दुःख घर जग्युं जाड ॥ त्री जुं दुःख नित सहीयें मार, चोयुं दुःख जे नजरें या हार ॥ पांचमुं दुःख पाला चालवं, बहुं दुःख नित नित मागवुं ॥ कवि कहे मांचे माकड बहु, ए साते दुःख सुएजो सहु ॥ ३ ॥ पहेलुं दुःख जे परनी चा श, बीजुं दुःख जे बो वास ॥ त्रीजुं दुःख जे बहु कण चडे, चोयुं दुःख परने वश पडे ॥ पांचमुं दुःख जे न टजे रोग, वांड्यो न मले जेहने नांग ॥ कवि जन कहे नित्य खारूं नीर, एसाते इःख सहे शरीर ॥ ४ ॥
॥ गुणविन निसी कबाण, ज्ञान बिन ब्रह्म योगी सर || पति विण जुवती नेह, दीप विन अनुपममंदिर ॥ लूण विना रसवती, पत्र बिन जिस्यां तरुव र ॥ वदन नेत्र विद्रण, नीर विंण सार सरोवर ॥ वि या चतुराई विन, चंद विना रजनी जिसी ॥ विनयमेर गणि इम कहे, तिम दान विना लबी किसी ॥ ५ ॥
॥ दोहा ॥ ते जाएयां माणसां, रूपें जे राचंत ॥ दीप ज्योति पतंग जिम, पंख सहित दाजंत ॥ १ ॥ नर जो कडवां तुंबडा, गुणे करीने मीठ ॥ ते माणस के म वीसरे, जेह तणा गुण दीठ ॥ २ ॥ राति गमाई सोवते, दिवस गमाया खाय ॥ हीरा जैसा मनुष्य न ब, कवडी बदलें जाय ॥ ३ ॥ पठन गुनख कवि चा तुरी, ए तीनो बातां सहेल ॥ काम दहन मन बस क रन, गगन चढन मुसकेल ॥ ४ ॥ प्रीत नली पंखेरु