________________
२३२ जैनकथा रत्नकोष नाग आठमो. नारी सारी घj, मूके नही निषाद ॥ विश्वासें रह्यो माहरे, उध्यो मन थाह्लाद ॥ ७॥ जो नाखुं दुं एहने, तो लागे मुफ पाप ॥ चिंती अबोली रही, नहिं मनमां संताप ॥ ७ ॥
॥ ढाल सातमी ॥ ॥ वीरमाता प्रीतिकारिणी ॥ ए देशी ॥ वाघ बेसी रह्यो तरुतलें, मन एम विमासे॥धन्य तिर्यच पण एहवी,धरे प्रीति नन्नासें ॥१॥ धन धन तेह जग प्राणीया, मल्या लेह जे नापे ॥ उर्जन कुष्ट नूंमा सही, प्रीति अधविच कापे ॥ध ॥ २ ॥ तेह निषाद जब जागीयो, तब वानरी सूती ॥ देश उत्संग शिर तेहनें, सुवे पुण्य पनोती ॥ध ॥३॥ व्याघ्र आवी समीपें कहे, सुण व्याध तुं वात ॥ म कर विश्वास वानरी तणो, सहि लहिश नपघात ॥ध ॥ ४ ॥ तुं सुखें जीव दीये मुझने, एह वान री बाला ॥ सप्तदिन कुधित आजीविका, शमे अनिनी ज्वाला ॥ध० ॥ ५ ॥ नहिं दीये तो तुजने सही, थशे फुःखनुं हेतु ॥ वानर जाति कोश्नी नो हे, जिम नूत ने प्रेत ॥ध ॥ ६ ॥ निसुण न सुण्यं पुररायने, हण्यो. वानरे मूडें ॥ कहे रे निषाद मुज आगलें, कहो वातए रूडे ॥ध ॥७॥ ते कहे नागपुर नयरमां, नृप पावक नामें ॥ एकदा वक्रतुरगें चढी, गयो केलि बारामें ॥ ध० ॥ ॥ अश्व दोडावतां अपहरी, गयो रायने लेई ॥ नमतां वनमां तृषातुर थयो,नदयें अगुज आवे ॥धाए॥ एक वानर मल्यो तेहने, फल उत्तम दीधां ॥ वारिसर तास देखाडीमु, नृप कारज सीधां ॥ धम् ॥ १० ॥ वारिपान फलनदण करी, तरु शीतल बांही ॥ राय वेगे तदा पूग्धी, सदु आवीयुं धाई ॥ध ॥ ११ ॥ सैन्य साथें नृप पुर व व्यो, यही वानर साथें ॥ जाणि उपकार आपे जला, फलमोदक हाथे ॥ध ॥ १२ ॥ पासें राख्यो नृपें तेहने, अंगसेवना काज ॥ मास वसं तमा एकदा, गयो वनंतर राज ॥ध० ॥ १३ ॥ केलिघर पुष्पक्रीडा करी, नृप शांत थइ सोवे ॥ अंगरदक कपि पासें ते, रह्यो चिटुं दिशि जोवे ॥ ध० ॥ १५ ॥ चमर गुंजित याव्यो तदा, नृप अंगपर वेटो । खगधारी तदा वानरें, निज नयणले दीतो ॥ध ॥ १५ ॥ स्वामिनी नक्ति करते थके, कपि बुद्धि नबेदी ॥ भ्रमर मारण मि रायनी, मूढे कंधरा दी॥, ध० ॥१६॥ जे दूतो अति हितकारीयो, थयो अतिहि सुखकारी ॥ जाति