________________
3374
२३०
जैनकथा रत्नकोष नाग आठमो.
सोनी चिंते वे लाल, ए महारुं घड्युं ॥ कर्म संयोगें वे लाल, कर यावी चढयुं ॥०॥ यावी चढयुं मुफ तेह महारो, नहिं गोत्री नहिं सगो ॥ तिल कारण कां करूं अनरथ, एम थयो मन कनगो ॥ १५ ॥ गुण वीसारी वे लाल, जइ पडहो बच्यो ॥ नूपण देइ वे लाल, नृप आगें लव्यो ॥ ० ॥ लव्यो ब्राह्मण वात दाखी, नृपें बांधी मगावीयो ॥ पृढीया पौराणिक घणा, श्यो दंग इ शिर यावियो ॥ १६ ॥ ते कहे स्वामी वे लाल, ज्ञाता वेदनो ॥ करता महोटो बे लाल, वंश उच्छेदनो ॥ ० ॥ वंशनो वेद करता, हयां नहिं कोई दोष ए ॥ रासनारोहण कस्यो ततऋण, नृप चढ्यो घण रोप ए ॥ १७ ॥ राजादेशें वे लाल, बाहिर काढीयो ॥ चंदन लेप वे लाल, बांध्यो गाढ़ीयो ॥ ० ॥ गाढीयो बांध्यो वध्य भूमि, लेई जाता चिंतवे ॥ मुक्त करयां पूरव उदय घाव्यां, रोये गुं होवे हवे ॥ १७ ॥ मुने मलियो वे लाल, कृतघ्न ए वडो ॥ वानर वाघें वे लाल को मुज परवडो ॥ ० ॥ परवडुं कयुं में न कीधुं, चिंती यापद नी ॥ कहे विजवर श्लोक दोय तिहां, सुणे खलक तिहां खड़ी ॥ १९ ॥ तद्यथा ॥ व्याघ्रवानरसर्पाणां यन्मया न कृतं वचः ॥ तेनाहं दुर्विनीतेन, कलादेन विनाशितः ॥ १ ॥ वेश्याऽहाराजचौराथ, नीरमार्जार मर्कटाः ॥ जातवेदा कलादव, नविश्वास्या इमे कचित् ॥ २॥ पूर्वढाल ॥ दोय पद्य जगतां वे लाल, श्रवणें सांगव्यां ॥ वाड विचालें वे लाल, भुजगें घट कल्यां ॥ ० ॥ टकल्यां भुजगें एह द्विजवर, जिणें अमने उदखा ॥ हा हा ते गुणवंत महोटा, याज एम कष्टें जखा ॥ २० ॥ उक्तं च ॥ उपकारिणि विश्रब्धे, साधुजने यः समाचरेत्पापम् ॥ तं जनमसत्यसंधं, नगवति वसुधे कथं वदसि ॥ ३ ॥ अशनमात्रकृतज्ञतया गुरोर्न पिशुनोपि शुनो जनते तुलाम् ॥ विपकते सखिता खले, न खल खेलति खेलतिका यथा ॥४॥ रूपवंत गुणहीन० ॥ पूर्वढाल ॥ यहि मन चिंतवे वे लाल, बहुगुण जेहनो ॥ कांइक थानं वे लाल, करण एहनो ॥ ० ॥ यानं करण मन विमासी, गयो वाडी क्रीडती ॥ तिहां राजकन्या मसी ततक्षण, पडी धव देश दोडती ॥ २१ ॥ दासीमुखथी वे लाल, नृप ए सांजक्युं ॥ हा हा नांखे वे लाल, मन थयुं व्याकुतुं ॥ ० ॥ व्याकुलुं मन करि चित्त चिंते, दुःख समकालें नड्युं ॥ हजी एकनो मुक पार नाव्यों, बीजुं एम