________________
पृथ्वीचंद्र ने गुणसागरनुं चरित्र.
न्या प्रत्ये प्रेम राग यातो हवो ॥ यतः ॥ जाई सराई नृणं, नयलाई म पं च हुंति लोयस्स ॥ पच्चमियाांति जर्ज, पियापियं दिवमित्तंपि ॥ १ ॥ ते सांगली वैजयंती राणीयें अर्थात् कुमरीनी मातायें कुंवर श्राव्यानी खबर जाली त्यारें हर्षे करी विवाहनो उत्सव प्रारंच्यो गुन तिथियें, गुन नक्षत्रे, गुन वारें, गुन लमें, बहु दान सन्मान गीत नृत्यपूर्वक महा महोत्सवें कुंबरे, गुएसेना कुंवरी यती गौरवें करी परणी, पढी ते अंग देशनो राजा पोतें थयो. सूर्यनी पढें उग्र प्रतापें करी पृथ्वी मंगलमां विख्यात यतो हवो. एटले ते राजा महा प्रतापी थयो.
69
.
एक दिवसें वत्सदेशना अधिपति समरसिंह राजायें मत्सर घरी दूत मोकल्यो. ते दूतराजा बागल थाव्यो, अने पोताना स्वामियें कहेलां व चन कहतो हवो के, हे राजेंड् ! सांजलो. तमें पाम्या बो एवी जे राज्य ल मी ते अनुक्रमें घणे कष्ठे जोगवाय बे ने तुं स्वामिनी आज्ञा विना नि जय पणें राज्य जोगवे बे ? तो हे पंथि ! तुं कां जय नथी पामतो ? गुं राजा विना जगत् हशे ? गुं तुं वटेमार्ग थइने राज्य जोगवीश ? माटे तुं यमारा स्वामिनी आज्ञा मान्य कर. नहीं तो राज्य मेली दे. अथवा ना शी जा, अथवा पराक्रमी होय तो तेनी सायें संग्राम करवाने सऊ था. ए विना चोथो उपाय ताहारे कोई नयी एवं दूतनुं वचन सांजली राजा अं तरंगमां प्रति कोपायमान थयो, पण बाह्य वृत्तिये हसीने ते दूतने कहे ले के, हे दूत ! मुऊ बतां, पारकी धरती जोरावरीथी जेवाने कोण समर्थ ने ? राज्य प्रापतुं वली नासवुं, वाह ! एशी वात ! हुं ए बेहुने दूर मूकीने. ए कां न करतां संग्राम करवाने तैयार बुं, धने तु पण सिंहप शुं मूकीने जो पराक्रमी होय तो शंग्राम करवाने सऊ थाजे. इत्यादिक क ar वचन कही दूतने विदाय कस्यो. तेणें जइ पोताना स्वामीने वात कही. त्यारे ते वे राजानां सैन्य सीमनी मर्यादायें खावी मल्यां बहु आरंभ दे खीने अंगदेशनो राजा समरसिंह राजाने कहे बे के श्रापणे वेदु मदोन्म तबलीया बीये तो बेहु जण परस्पर युद्ध करियें. पण बीजा प्राणीने पी ये गुंलान बे ? पी जे जीतशे ते पृथ्वी जेो ॥ ५३५ ॥ एवं अंगाधि पतीनुं वचन समरसिंह राजायें अंगिकार क.
मां
पढी ते बेड राजा परस्पर युद्ध करता हवा. गजराजनी पठें गंभीर