________________
जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. पापा सर्वत्र शंकिताः ॥ १ ॥ अर्थः-जे धीर पवित्र गुनकर्मना करनारा होय ते मरे नहिं. पण कुकर्मना करनारा उष्टात्मा होय ते पोतानी मेलेंज शंकाय पनी ते कामी हज दैवयोगथी मध्यरात्रे शय्या मूकीने नाशी जवा माटे बहार नीकट्यो, एटले तेने कालो सर्प मश्यो. त्यारे पोतें पोकार कीधी एटले पुण्यशर्मायें दीतो. दीपक करीने जोयुं तो कामीविजने सर्प मस्यो दीगे. पडी तेना घणा प्रतिकार कीधा,मंत्रवादी तेडाव्या, पण सर्प नुं फेर न तस्यु. एटले जिने विष व्याप्यु. वाचा रहित थयो. पण मन मां सावधान थइ जाणवा लाग्यो जे मारु पाप मने आवी मत्युं. हवे हूं निश्चे मरीश. काले सपै मश्यो तेथी सर्व वैद्यं पण कयु के. ए जीवशे न ही त्यारे ते वेदरुचि कामी हिज तथा पुण्यशर्मा ए बेतु निराश थया.
हवे प्रातःकाले सर्व लोक देखतां गुण सुंदरी हाथमाहे जलें जरेलो. क सश ल सर्व लोकनी साखें बोलती हवी के, त्रिकरण योगथी एंटले मन वचन कायाथी जो महारुं शील निष्कलंक होय, तो आ माहरो जाइ नि विष थाजो. एम कही तेनी उपर पाणी बांटयु के,तरत सर्पनुं विष उतयुं. वेदरुचि निर्विषि सावधान थयो त्यारे लोकमां शीलनो महिमा वध्यो. त्यां नगरना लोक सर्व एकता मच्या अने कहेवा लाग्या के, आ सुंदरीयें या विप्रने जीवीतदान दीधुं. एम कही सर्व लोक, ते गुणसुंदरीनां चरणनी कुसुमांजलियें करी पूजा अर्चा करता हवा. ___ त्यारे ते वेदरुचि कामी हिज, चैतन्य आव्या पनी चित्तमांहे विचित्र प्रकारचें आश्चर्य पामी कहे जे के, अरे लोको तमे शी वार्ता करो बो? त्या रें लोको कहे , तुंने सर्प मसवाथी गारुडी वैद्य प्रमुख सर्वे जणे हाथ खंखेख्या अने कह्यु आ नही जीवे. पहोर बे पहोरमां तो तुं काष्ठ रूप था त. अथवा चयमां पडी नवांतर पामत; पण आ बाइए जेनो, अमे पूजा सत्कार करीयें बीयें, तेणें तने जीवतो राख्यो. माटे धन्य ए बाश्ना शी यलने के, जेणे तुमने उपकार कस्यो. एवी महासती आ पृथ्वीमां थोडीज हशे. एवं सांजली वेदरुचि कामी हिज संतुष्ट मान हर्षवंत थर, सर्व लो कनी देखतां गुणसुंदरीने पगे लागी कहे जे के, तुं माहरी पहेला बेन हती, पण हवे तें मने जीवित दान आपीने नवो अवतार धराव्यो तेथी तुं माहरी माता थइ.मोटा पापथी तें मने वायो, माटे हे नगिनी ! ताहरूं महात्म्य