________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. सयुं. आजथी तुं मारो बंधव ले. तुं नगर मध्ये श्राव. बेन साथै धावतां तने शी लगा ले. एटले तारे हृदये निवृत्ति थाशे. मारा पण जीवने शा ता थाय. त्यारे ते हिज गुण दोष विचारी तेना नरिने घरें गयो. ___ त्यां सुसऊन पुण्यशर्मा हिज पोतानी स्त्री गुण सुंदरीने देखी हर्ष पा म्यो, तेने सतीये कह्यु, हे प्रिय ! ए मारा बंधवें मने निन्नथी उख पामती राखी. जीवथी एणे बोडावी. ए आपणो गुरु जे. एनी घणी गौरवतायें न क्ति करवी. एवं सांजली ते पुण्यशर्मा हिज, कामी हीज जे वेदरुचीनामे ने तेने कहे . तम सरखा उत्तमने पालमा रहे योग्य नथी, कागना घर मां हंस केम रहे ? हे सिष्टातमन ! ते माटे तमे अहीं रहो. तमे अमारी स्त्रीने मूकावी. माटे तमने जे उनु होय ते अमे आपीयें. एवी तेनी मी ती वाणी शांजली लजा पामीने ते वेदरुचि चिंतववा लाग्यो जे, एवं मने गंजीर माधुर्य रूप तुंगताने पमाड्यो. तो ए नारीने ढुं कोकिला कहुँ, के कामधेनुं कहूँ? अथवा ते कोकिलादिकना गुण एमां आव्या . अन्योन्य सौजन्यता न जाणीयें एवं क्याथी ग्रहणकरी हो ? हुँ एवो विष रूप महा अनर्थ निरर्थक चिंतवनारो, विषयालापनो बोलनारो, बतां एना सुधामृत समान बालाप सांनझुं .ए उपरे में महा अनर्थ निरर्थक चितव्यो. बिना डोजेम सार गोरस नोंय ढोले तेवो ढुं थयो. एवो ए पुण्यशर्मा हीज नर मांहे रत्न समान तेने मूकीने ए गुण सुंदरी मुफ सरिखा अधम साथे के म रमे ! हंसी होय ते कमलने सेवे, पण लिंब फलने कदापि न सेवे. अ हो एनी निर्मल बुद्धि के, जेणें निष्कलंक शियल पाल्यु. बीजुं मारा जीव ने पाप रूपी पावकमां बलतो पडतो राख्यो. ढुं अपराध रूपी ग्रहे ग्रस्त थयो बु. हवे ढुं जो कदी जीवतो निसलं .जीवतो उगलं बुं. तो एवं काम नहि करूं. ए महा सतीना गुणने संनारीशुं एवी रीतें मनमां चिंतवे .॥
एवे समये पुण्य शर्मा हिजने सेवकें यावी कयुं, हे स्वामी ! जमवानो वखत थयो त्यारें कामी जिने उन स्नान करावी नवां वस्त्र पहेरावी घणो सत्कार द नली नक्तिये नोजन कराव्युं. रात्रे सूवाने माटे जली श य्या आपी, पण ते कामीजने रात्रे निज्ञ आवी नहीं. एटले रखे को कपटथी दगो करीने ए स्त्री मुझने मरावशे एवी शंकाथी तेने निश न आवी. ॥ यतः ॥ सर्वत्र श्रुचयो धीराः, स्वकर्म बलगर्विताः ॥ कुकर्मनिहितात्मानः,