Jain Katha Ratna Kosh Part 07

SR No.: 010252
Original Sutra Author: N/A
Author: Bhimsinh Manek Shravak Mumbai
Publisher: Shravak Bhimsinh Manek
Publication Year: 1892
Total Pages: 517
Language: Hindi
Classification: Dictionary
File Size: 66 MB

Page 82

go
जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो.
वरसात वायु उत्पन्न थयो, समुइ नबल्यो, कल्पांत वायुयें करी दरी जयं कर थयो, बिहामणी समु देखीने चाकर सर्व नांगरने अवलंव्या. सढ सं कोचपraj डी गयुं, कूवा यंना कडकड्या, त्यारें सहुयें आप आपणा देवने संभाला. त्यां धर्मकुमार ने ऋद्धिसुंदरी वे वलिक सागारी अस ण करता हवा, वहाण नपर पाणी फरी वल्युं, सहसात्कारें बहाए जां ग्युं, त्यां स्त्री जरतार बुडतां मवकां मारतां हतां तेवामां पुष्ययोगें एक पाटीनं बेहुने हाथे त्र्यायुं, ते पाटीयांने बजे पुण्योदयें करी चार पांच दि बसें जूदे जूदे द्वीपे कष्ट पामतां ते कोई छीपे गयां. त्यां एकठां मयां जी वने कर्मविपाके आपदा पामवी ते सुलन बे, पण धर्मसिद्धि पामवी 5 र्लन बे. ए अपरंपार संसारमां सर्व प्राणिनी ए रीत बे. ते माटे तत्त्वना जाण पुरुष संपदा पाये हर्ष न करवो, अने यापदा पामे खेद करवो नहीं. पूर्वकृत पुण्य पापथी संपत् श्रने विपत् नीपजे वे पुरुष धीर थान, के कायर था, पण दुःखतो जोगववा पडेज बे, माटे सुखडुःख नदये श्राव्यं ते धीर प
ज सेहवं. मां कायरपणुं न करवुं. पुण्य थकी प्राणी सुखसंयोग ने संपदा पामे. पापथी दुःख, वियोग ने व्यापदा पामे. माटे पुण्य कार्ये प्रमाद न करवो.
श्रावक धर्मना धरनार एवा ते वे मांहोमांहे जीवने धैर्य प्राश्वासना देने जांगा वहाणने पाटीये बलगीने रह्या, अने नांगा वहाणनुं चिन्ह कं चुं करी राखता हवा. एकवखते कोइक प्रवहणना लोकोयें ते चिन्ह जोयुं त्यारे ते प्रवीने धर्मकुभारने केहवा लाग्या के, लोचनशेठ सार्थवाह जंबू दीपे जाय बे, तमारी इच्छा होयतो चालो. ते सांजली धर्म कुमार ऋि सुंदरीने साधे लई वहाणमां वेगे. लोचनशेठें तेनो घणो व्यादर करखो. पीते वहाण नरतदेत्रानिमुखें चालतुं ययुं. त्यां लोचनशेठना मीगं व चनें ते स्त्री तर बेहु हर्ष पामी तेनी साथे जाय बे.
एम जातां तट पामवाने बे दिवसनो मार्ग शेष रह्यो, त्यारें धर्म व्यव हारीयानी स्त्री रूपवती देखीने वहाणनो धणी जे लोचन शेठ ते कामा तुर थ चिंतववा लाग्यो के, अहो ! विधातायें ए स्त्रीने उत्पन्न करी पो तानी घणी सारी कला प्रकट करी. ए नारी मनने रमणीयता प्रकट कर नारी बे. ए उत्कंठायें करी मारा कंठने खालिंगन न दिये, तो हवे ए विना जीवित, रूप, यौवन ने धन ते शुं कामनुं ? वली चिंतवे बे जे, ए स्त्री पो