________________
६०
जनकथा रत्नकोप नाग सातमो.
ते तुं कहे. त्यारे बुद्धिसुंदरीयें कयुं. जो तमे तमारा श्रात्मानुं हित चाहो बो, तो परस्त्रीगमन निवारण करो, ए अनिलापनो त्याग करो.
ए वार्ता सांजली जेम निर्मल सूर्य देखी चक्रवाक पंखीयानंद पामे, तेम राजा विचार पामीने पर दाराथी पराङ्मुख थयो. प्रतिबोध पामीने परस्त्रीनो त्यागी थयो. त्यारें सुंदरियें कयुं, हे महाराज ! तें ननुं कीधुं, तें तारो आत्मा तास्यो, श्रात्माने नरकमां पडतो राख्यो, पोतानो वंश अजु प्राल्यो, तुं स्तुति करवा योग्य वंदनीक उत्तम थयो. त्याऐं राजायें बुद्धिसुंद रीने मावी पगे लागी तेने सत्कार सन्मान ने बहु महिमायें वस्त्रान रादिक देश पोताने घेर विसर्जी ने प्रधानने तेडावी तेने दान मान तथा सन्मान व्यापी राजायें तेने पुनरपि मंत्रिपद उपर विराजमान करो. पी सुंदरी धर्मरूप कैरव कुमुद वनने विकस्वर करवाने शिलवंती चं मानी चंडिका समान य5. जे कारण माटे निश्चल दृढतायें प्रति विकट संकट पये थके पण निर्मल शियल पालती हवी. ए बुद्धिसुंदरीन | कथा कही.
"
हवे त्रीजी विसुंदरीयें पण कष्ट पडे थके शील पाल्यं तेनी वार्ता कहे . ताम्रलिप्त नगरीनो रहेनारो श्रीदत्तव्यवहारीयानो पुत्र धर्म एवे ना में जिनधर्मी हतो ते व्यापारने अर्थे ताम्रलिप्ति नगरी थकी साकेतपुरे या व्यो ? ते धर्मकुमारें चौटामांहे वेठां थकां सखी संघाते राजमार्गे जाती ला वण्यवती तथा सौंदर्यरूपें शोजती एवी विसुंदरीने देखीने ते व्यवहारी ये चिंतयुंके, सुख रहित एवा या असार संसारसमुइमां सारंगलोचना एवीए स्त्रीने हुं साक्षात् लक्ष्मी परें सार देखूं हूं. कोइक दैवयोगथी मारो एनी सायें विवाह थाय, त्यारेंज हुं नोग सुखनी जर संपदा पामीश, ने ए विना बीजी मजे त्यारें तो जोगसुखने बदजे हुं क्लेशकारी रोगनी सं पदा पामीश. ते कुमार एवं चिंतवे बे, एवामां ऋद्धिसुंदरीनी दृष्टि पण ते नी उपर पड़ी. जेम नजां धान्ये नखां एवा नीला क्षेत्रमां गाय पडे तेम ते बाइयें दृष्टिने वारतां पण तेनी दृष्टि त्यां पडी. ऋद्धिसुंदरी जो पण कुतूहजें करी विविध क्रीडा जोवामां व्यय थई हती; तोपल तेणें धर्मनपर दृष्टि राखी हती. तथापि ते धर्मकुमार उपरे तेनी दृष्टी जोडाली. त्यां परस्परें बेहुनी नजरे नजर मली. तेथी मांहो मांहे राग उपनो. त्यारें ए व्यतिकर सुंदरी नी सर्व सखीना ध्यानमां थाव्यो, तेथी सखीमांथी एक सखी कहे :