________________
५० जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. ए देवतानी पेठे जोगवे . एवं ते स्त्रीयोनुं वर्णन सांजलीने राजा ते स्त्री योनी नपरे रक्त यासक्त थयो. नजरे दी जेवो रागी न थाय, तेवो राजा सांजलवाथी रागी थयो. यद्यपि राजा धर्मवंत हतो, तथापि तत्क्षण अं तरमां अधर्मी थयो. जे कामने वश थाय ते कोणने विपरीतपणे न थाय ?
हवे कामातुर थयो थको ते राजा विचारे ,जे ढुं ते परस्त्रीग्रहण करूं तो, कुलने कलंक थाय, तथा परस्त्रीन से, तो कामज्वर बाले. “ एम ए क बाजु नदी अने एक बाजु वाघ" ए न्यायें एहवा दुःखमां राजा श्रा वी पज्यो. एम चिंतवतो चिंतारूपीया समुश्माहे, विकल्परूपीया कनोल माहे फकोला खातो ते राजा तेनो हीपनी पेठे नपाय पाम्यो. आशारूप विश्राम पाम्यो. विचाओँ के पुरनां लोकने विप्रतारीने ए वाणीयाने जो रावरी करी बलात्कारे ग्रहुं तो लोकमां निंदागर्दा न थाय. एq एकांते राजा यें चिंतवीने ते राजायें पोताना पुरोहितने कडं जे, तमे विनयंधर शेठ साथें कपटरूप मैत्री करो. पड़ी ते उपाध्यायनी पासे एक नवो श्लोक लवावीने राजायें प्राप्यो, अने पुरोहितने कडं के तुं कोइ पण रीतें करी ए श्लोक शेतना हाथें लखावीने गुप्तपणे मने अाप. __राजाना दुकुम प्रमाणे पुरोहितें विनयंधरनी पासे जोजपत्र उपर ते श्लोक लखावीने राजाने याप्यो. ते श्लोक एवी रीतें:- ॥ त्वदियोगामि तप्तस्य, मृगादि रतिपंमिते ॥ निशासहस्रयामेव, चतुर्यामापि मेऽजनि ॥१॥ अर्थः-रति संनोगमां पंमित एवी हे मृगादि ! ताहरा वियोगथी तप्त थ येला एवा महारी रात्री चतुर्याम (चारप्रहरवाली) हती, तो पण ते स हस्त्रयाम सरखी थई ॥ १ ॥ विनयंधरें लखेलो श्लोक हाथमां बावतांज राजायें पौरजनने तेडावीने कह्यु के, अहो नागरिकजनो ! विनयंधरें ए कामलेख मारा अंतःपुरने विषे मोकट्यो. तमे ए लिपीनी परीक्षा करो, अ ने साचुं होय ते मने कहो. लोकोयें श्लोकना अक्षर जोईने राजाने का, अक्रतो विनयधरना जेवा देखाय बे, पण ते एवं काम करे नही. हंस पदी नित्य मोतीनो आहार करे , ते क्यारे पण कादवनां पाणीने अडे नही. माटे ए कोश्ये कपटजाल कयुं . एम लोकोयें कडं तो पण तेम ने न मानतां विषयरूप विघं करी मोहित थयेला राजायें मत्त गजेंनी पेठे मर्यादा मूकीने खोदं काम कयु. पोताना सुनटोने आझा करी के,