________________
HG जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. वर दी. ते सरोवर केवु ने ? तो के उमा, गंजीर तथा निर्मल एवा ज लथी नरेलुं , तीरने विपे वनः करी शोनायमान , घणे कमलें क री शोनित , लाखोगमे पंखी तेने सेवे , तेमां मार्गनो श्रम टालवाने तथा पोताना आत्माने विनोद आपवाने वास्ते कुमरें स्नान कयुं एटला मां कोक पुरुष अश्व लश्ने तेनी सामो श्राव्यो. अने बोल्यो के, हे स्वा मि ! था तुरंग उपर तमे अस्वार थान एवं सांजलीने कुमार कह्यु, तुं कोण ? अने शेनिमित्तें मने तेडवानी ना करे ? ___ त्यारे ते अश्व लावनार पुरुप बोल्यो के, अहींथी नजीक एक नंदन वन , त्यां रमवाने चंपानगरीनो अधिपति गुणसेन नामें राजा आव्यो ने. तेनो हुँ अनुचर . तेणें आपने तेडवा माटे मने मोकलेन , माटे त्यां अस्वार थ पधारो. पडी त्यां जे कार्य हशे ते स्वयमेव जाणशो.
त्यारे गुणनो रागी एवो कुमर अश्वे अस्वार थ बागल चाल्यो. अशो क वृद तलें वेठेलो, कुंमलें तथा तिलकें शोजतो, नागलतायें करी जेनुं श रीर वेष्टित , जेना नालस्थल उपर बिंड शोने , प्रधान सामु जे जुए बे, एवा राजायें प्रणाम करनार एवा कुमारने वास्यो,अने पूब्युं के, हे स ऊन! तुं एकलो केम? तुं क्यांथी आव्यो ? तारूं कल्याण था. तारुं स्वा गत होजो. एम कहीने राजा मौन रह्यो, त्यारें मने प्रणाम करतां के म वास्यो ! एवं कुमार मनमां चिंतवे ने एटलामां मतिवईन नामा प्रधा न ते कुमर प्रत्ये कहे , तमने सरोवर मध्ये स्नान करता देखीने अमें विचाओँ के, ए कोश्क उत्तम राज पुत्र ने, एवं जाणीने तमने तेडवा माटे अश्व मोकल्यो. हवे नगर मध्ये पधारो. एम कही ते मतिवईन प्रधाने कमलसेन कुमारने नमीने कह्यु के, रथे अस्वार था. ते सांजलीने कुमर रथमां बेटो, एटले प्रधान कुमरने कहेवा लाग्यो के, हे उत्तम! ढुं परदेशे श्राव्यो ढुं, एवो कशो मनमा खेद तमे करशो नहिं. सूर्य जे जे, ते दूर ले तो पण दूरथी अंधकारने क्षण मात्रमा टाले . त्यारे कुंवरें कह्यु, गंजीर, गुणरागी, सत्यवादी, सरल, सौम्य, एवा जन ज्यां होय ते जो परदेश होय तो पण तेने माह्या माणसें स्वदेशज कह्यो ने. इत्यादिक स्तुति मय वचनें करी कुमरें प्रधाननु मन रंजित कयुं. पडी स्वर्गमाहेला नगरमा जेम प्रवेश करिये तेम चंपा नगरी मध्ये ते प्रवेश करता हवा.