________________
४७
जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. कल्पे नही. माटे हुँ अनशन करूं. एम चिंतवीने तेणें अनशन आदा. पली ते पांच दिवस पर्यंत पंचपरमेष्ठिनमस्कारनुं स्मरण करतो मरण पा मीने सौधर्म देवलोकने विपे महर्षिक देवता थयो.
सुलोचना पण तेना मुःखेंकरी उःखणी थकी अनशन आदरी समाधियें मरण पामी, अने सौधर्म देवलोकने विपे तेज देवतानी देवीपणे नपनी. ते देवलोकमां विषय सुख भोगवीने में करी ते बन्ने जण देवलोकथी च्यव्या. तेमां शुकनो जीव ते तुं शंख राजा थयो, अने सुलोचनानो जी व ते या कलावती नामें ताहरी पट्टराणी थई. माटे हे राजन् ! जीवें जे खरेखरा पापपुण्य कस्या होय नेनुंज फल ते नोगवे बे. तेमां सुरवःवनो कर्ता कोइ पण नथी. जेमाटे पूर्वनवमां एवं तारा पांख लूंच्या, तेथी पू वैवरें करी तें एना हाथ कपाव्या ॥ यमुक्तम् ॥ कतकर्मक्ष्यो नास्ति, कल्प कोटिशतैरपि ॥ अवश्यमेव जोक्तव्यं, कृतं कर्म गुनाशुनम् ॥ १ ॥ अर्थःकस्या कर्मनो क्ष्य कोट्यावधि कल्पें करी पण थाय नही. कस्युं शुनाशुन कर्म अवश्य नोगवुज जोश्यें ॥ १ ॥ गुरुमुखथी एवी पूर्वनवनी वार्ता सां जली तेथी वैराग्य करी वासित थयुं वे चित्त जेमनुं एवा ते वे जण (शं खराजा अने कलावती) संसार, असारपणुं जाणता थकां. हाथ जोडीने गुरुने प्रार्थना करता हवा के, हे प्रनो ! संसार समुह माहे फल दाइ दीदा रूपिणी नावा ते सित पटें सहित अमने आपो.एटले सर्व विरती अंगिकरावो. ___ त्यारें गुरु कहे , तुज सरखा ज्ञानीने एज घटे जे जे माटे बलता घर मध्येथीकोण माह्यो पुरुष पोताना आत्माने नहरे नहीं! शूरामांशूरो तुं बो, तथा त्यागीमां तुं महा त्यागी बो. जे माटे ा समय निःसंगी थश्ने साहसीक पणें प्रव्रज्याग्रहे बे. त्यारें राजाय पण पुत्रनी आझा लइ मोटे महोत्सवें कलावती राणीसहित दीदा ला गुरुनी साथें विहार कस्यो.
ते राज्यरुषी संसारथी उदासीन थका समता रसमां मग्न थका नरें देवेंना सुखथी पोताना आत्माने समता सुखें करीअधिक सुखी जाणता ह वा.ते राज्यकषि कालोचित गीतार्थ थया.कालोचित सुसंयमीथया.कालोचि त तपस्वी थया. कालोचित विहार करता, कालोचित सर्व क्रिया करता हवा. __ जो उखम कालना दोष थकी तेवं शरीर बल, वीर्य न रडुं. तेवू दे त्र पामवं उर्लन थयुं. तेवा सत् क्रियाना योगना मेलवी आपनारा सखा