Jain Katha Ratna Kosh Part 07

SR No.: 010252
Original Sutra Author: N/A
Author: Bhimsinh Manek Shravak Mumbai
Publisher: Shravak Bhimsinh Manek
Publication Year: 1892
Total Pages: 517
Language: Hindi
Classification: Dictionary
File Size: 66 MB

Page 486

შემ
जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो.
स्थूलाः, सुधीस्तु फलमश्नुते ॥ दंता दनंति कष्टेन, जिहा गलति लीलया ॥ १ ॥ अर्थः- मूर्खजनो जे कार्यने, पोतें क्लेश जोगवीने करे बे, ते कार्य ना फलनो जोग, जे बुद्धिमान पुरुष होय बे, ते विनाप्रयासें लीये बे. केनी पढें? तो के जेम दांत बे, ते खार्धेला खोरागने प्रयास लइ चावे ले, धने तेना स्वादनो तो रसज्ञ एवी जिह्वा जे बे, ते विनाप्रयासें उपयोग करे बे ॥ १ ॥ अरे ! मारी हितैषी, प्राणवल्लना एवी कपिला, मारा दर्शन विना केम करती हो ? अने तेना विरहने मटाडवा हुं जाउं तो ठीक थाय ? परंतु निर्धन एवो हुं हवे जो त्यां जावं, तो मने जोइ सदु कोर हसे, तेथ मने ला यावे ? माटे हवे ते हुं गुं करूं ? एम विचारी पालुं विचासुं के हा, ज्यां हुं गयो हतो त्यां जावं. ने त्यां जो न जानं तो पढी विरहातुर एव मारी प्रिया पासें जाउं ? यावी रीतें विचाररूप हिंमोलामां फूलतुं जेनुं मन बे एवो ते केशव, कोइएक गाम गयो. त्यां रहेला कोइक दयालु मा
सें तेने नूख्यो जालीने दया णी दहीं अने चोखानुं नोजन कराव्युं. पढी त्यां एक वड हतो, तेनी नीचें जइ सुतो. त्यां तो तेने स्वप्न त्र्यायुं. ने ते स्वप्नमां तेणें गुंदीतुं ? के पोताना घरनी नीचें खोदतां पोतें एक रत्नोनुं
लुं घर दी नेते घरनो पोतें मालीक थयो. त्यारें तो पढी तेना उत्सा हम पोतें सगा वहालांने आमंत्रण करी जमाड्यां श्रने त्यां वली पुरज नो मयां, तथा गामनो राजा पण याव्यो. खने पोतें जे स्त्रीने रस्तामां परयो हतो, ते नवीन स्त्री पण यावी. पोतानी प्रथमनी कपिलानामा जे स्त्री हती, तेणें पोतानो घणो सत्कार करखो. या प्रमाणें ज्यां स्वप्नमां दी तेवामां तो कोइएक रासन हतो, ते नूंकवा लाग्यो. त्यारें तेना शब्दें करी तरत ते जागी गयो खने पक्षी विचाखं के अहो ! मारा घरमां श्रटलुं बधुं इव्य बे, ते बतां हुं वली ग्राम जीखारीनी पढ़ें शामाटे फर्रु बुं ? एम विचार क रीने तुरत त्यांथीज पोताने घेर जवा पाठो वल्यो अने स्वप्नमां जोयेला पोताना घरमाथी निकलेला धनथी अत्यंत खुशी थइ हसतो हसतो घेर श्राव्यो. त्या हसते मुखें उतावलथी चाव्या आवता पोताना स्वामीने जो ने कपिला स्त्रीयें विचायुं जे अहो ! या मारो स्वामी घणुंज इव्य कमा ईने श्राव्यो होय, एम जागे बे. कारण के तेनुं मुख घणुंज खुशीमां बे, तथा ते घणोज उतावलथी चाल्यो यावे बे. एम मानी ते कपिलायें पण हर्षे