________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. ४७३ ते त्यांथी चाव्यो. ते ज्यां सुवर्णनी खाण हती, त्यां गयो. अने त्यां जा चाकरी वगेरे करी घणुक सुवर्ण कमाणो. कमाइने ज्यां पोताना घर तरफ चाल्यो, त्यां तो तेने रस्तामा एक धूर्त ऐंजालिक मल्यो, अने तेणें तेने पूब्यु के हे बटुक ! तमो क्यां गया हता? अने क्याथी आवो बो? अने या तमारी पासें झुं ? त्यारे ते केशवें तेने नोलपणथी बनेली सर्व वात कही आपी. तेथी ते धूर्त ऐंजालिकें जाण्यु जे अहो ! आ मूर्खनी पासें श्व्य देखाय , माटे ते ऽव्य, तेने कोइ पण रीतें नोलवीने लइ लडं? एम विचारीने केशवने उगवा माटे ते ऐंजालिकें स्व विद्याथी एक स्वरूपवान् एवी कन्या अने तथा तेनां माता पिताने बनाव्या. त्यारे ते कन्याने जोड्ने मोह पामेला केशवें तेनां माता पिताने पूब्युं, के गुं या कन्या तमारी ? त्यारे ते कहें के हा. त्यारें केशवें कह्यु के ते कन्या मुने आपशो ? त्यारे ते बोल्यां के जे हजार दीनार आपो. तेने या कन्या आपशुं ? पबी मोह पामेला ते बटुकें पोतानी पासें जे कांइ सुवर्ण हतुं, ते सर्व आपी दी .अने ते कन्यानुं तुरत पाणिग्रहण कयुं. पली ते केशवने ते धूर्ते षड्रस युक्त नो जन करावी खूब प्रसन्न कस्यो, तेथी केशव खुशी थर, अनेक विचार करवा लाग्यो के अहो! थाहिं मने केवी सारी स्त्री तथा केवु सारु खान पान मट्युं ? एम ज्यां अनेक प्रकारे विचार करे , त्यांतो सायंकाल थवाथी ते ऐंजालि क, तेनाआपेला सर्व सुवर्णने सक्ने पलायन परायण थइ गयो. अने ते पनी थोडी वार ज्यां थाय, त्यां तो ते कन्या के, तेनां माता पिता के, ते धूर्त. ए सर्व मांथी कोइ पण देखाणांज नही. त्यारे तो ते बटुक, अत्यंत खेद पामी विचा रवा लाग्यो के अरे! मनोहर एवी मारी प्रिया- कोणें हरण कयुं? अने मारुं धन पण कोण लइ गयो ? पण फिकर नहिं, मारी स्त्री तथा धननो लश्ज नारो चोर जो पातालमांगयो दशे, तो त्यां जश्ने पण ढुंलावीश ? एम अत्यंत चिंताज्वरज्वरित अने नूरख, तृषा, शीत, ताप, तेणें करी पीडातो, अर्थहीन एवो ते केशव, तेउने सर्वत्र शोधवा लाग्यो, परंतु ते कन्यानो के इव्यनो क्या पत्तो मल्यो नहिं. त्यारें प्रथमनी स्त्री जे कपिला , तेनुं हृदयमां स्मरण करी विचारवा लाग्यो के अरे! मारी स्त्रीयें मने इव्य कमावा मोकव्यो, तेथी ते इव्य तो मने घणुंज मल्यु, पण नवीन स्त्रीमा मोह पामेलो अने महा मूर्ख एवो हुँ, ते व्यने हुं वृथा खोवेठो ? कह्यु के के ॥श्लोक ॥ विश्यंते केवल