________________
३६
जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो.
"
बेदीने समकित रूप आत्मतत्व धर्म तेने राजा राणी पाम्यां. पी राजा गुरु प्रत्ये विनंति करे बे के अंधकार तिमिरने हरनारी, सदा उद्यो तकारी, मुक्तिपथनुं कारण एवी निर्मल जे रत्नत्रयी ते रूप धर्म ते तमोए प्रकाश्यो, तेज विवेकी पुरुष अंगिकार करवो. पण एस्त्री, धन, संताननो जे मोह तेने लोहनी वेडीनी पेठे दुःखें त्यजी शकीयें. ते माटे हुं बाल क पंच महाव्रतरूप धर्म पासवाने असमर्थ बुं. तेथी मुकने श्रावकना बार व्रतरूप धर्म अंगिकार करावा. त्यारे शंख राजा ने कलावती राणी समकित मूल बार व्रतरूप धर्म गुरु पासे यादरी गुरुने वांदीने गजा रूढ र हर्षवंत थका नगर मध्ये प्रवेश करता हवा. त्यां शंख राजा तथा संपूर्ण अंगवती, पुत्रवती एवी कलावती राणीने श्रावतां देखीने सर्व नगरनां नर नारी लोकोने आनंद उपजतो हवो.
त्यां मांगलिक वाजिंत्रनांजे शब्द तेना निर्घोषे करी खाकाशं गाजतुं हवं, महासतीनो महिमा प्रगट पणें उद्घोषणा करतो हवो, घर घर प्रत्यें तोरण बांध्यां, हाट शणगारयां, ध्वजा पताका बंधाव्या, अने गम गम मंगलिक उत्सव थयो. एवो सर्व स्थानके उत्सव प्रवत्यों. एवा अवसरें घ
हर्पित ई. एवी कोइकें अर्धाज मुखमंमन कीधां, कोइयें एकज का न गारो. कोइयें एकज लोचन यांज्युं, कोइयें स्नान करयुं, कोइ ये न कस्युं, कोइए थोडो चोटलो गुंथ्यो, कोइये न गुंथ्यो, कोइयें थोडं ज म्युं, कोइयें न जम्युं, कोइयें थोडं तंबोल खाधुं, कोइयें न खाधुं, कोइयें केटांक यानूपण वस्त्र पेहेखां, कोइयें न पेहेयां, कोई पुत्रने धवरावती अ धवच मुकी यावी, कोइक धणी प्रत्ये पीरसती तेमज दोडती चाली, कोइ क नारी तो चूजे धान बलतुं मूकी चाली, कोइ घीनो घडो ढलतो मेली चा ली, कोइक जरतार उचलतो गाली देतो मेलीने चाली, एम सर्व नगर नी स्त्रीयो कलावतीने जोवाने खावी. त्यां कोक स्त्री कलावती राणीने मुक्ता फजे तथा फूलें कर वधावे बे. गुणग्राम करे बे. धवल मंगल गाय बे. जय जय यानंद पामो, हे कलावति ! तुजने धन्य बे. तुं चिरंजीव. रहो, तुं महा सती बे. तें कुल जुयाल्युं. इत्यादिक घणी श्लाघा करतां करतां नगरनां लोक सर्व पोताने घेर खाव्यां. त्यां राजा राणीने घणां वधामणां श्राव्यां, राजायें दीन याचकने घणां दान दीघां, बंदीवान सर्वने बोड्या,