________________
४६०
जनकथा रत्नकोष नाग सातमा.
नी पासेंथी सर्वथा निरवद्य एवा संयमने ग्रहण करीश ? ते सांजनी सूरीदें पण याज्ञा खापी के हे राजन् ! एवो जो दृढ विचार होय, तो घेर ज त मारा पुत्रने राज्य प्रापीने जलदी पाठा याहिं खावो. ते सांगली ते कुसुमा युध राजा घेर यावी पोताना सिंहासन पर वेसी कुसुमकेतु पुत्रने कहेवा लाग्यो के हे वत्स ! या श्रापणा राज्यने तुं ग्रहण करी राज्यवैवट चलावजे . कारण के हुं तो हवे सगुरु पासें जइ चारित्रने स्वीकारवा इतुं हुं ? ते सांगली ते कुपमकेतु कुमार बोल्यो के हे पिताजी ! आपें जे धायुं बे, ते योग्यज धारखं वे. केम के विज्ञाततत्त्व प्राणीने जे दीक्षा जेवी, तेज योग्य बे. परंतु हे तात! मुने तो आापना मुखदर्शन विना शाता उपजतीज नथी, तथा चेन पण पडतुं नथी. जुन. हे पिताजी ! या राज्यना सुख मां पण आपना सुंदर मुखने ज्यारें हुं वारं वार जोया करूं बुं, त्यारेंज मुने चेन पडे बे, नहिं तो या राज्यसुख पण मने विषसमान लागे बे. तेमज वली आपना दर्शन विना मने या वत्रीश स्त्रीयोना जोगनो योग पण दारुणडुःख समान लागे ते. अर्थात् अपना दर्शन विना राज्यसुख के बीजुं कां सुख, मने शाता करतुं नथी. जाजुं गुं कहूं? पण आपना विना माराथी कुल मात्र पण रहेवाय तेम नयी. अने हे पिताजी ! जे पिता बलता एवा वनमां पोताना प्रियपुत्रने मूकी पोताना बचाव माटे नागी जाय, ते शुं पिता कहेवाय ? ना नज कहेवाय. तेम याप पण, संसाररूप वनमां दुःखदावाग्नियी मुग्धमृग बालकनी पढें दाह पामता एवा मने मूकीने पोतानो बचाव करवा जागी जा. ए शुं ठीक कहेवाय ? ना नज कहेवाय. या प्रमाणें संवेरंगरंगित एवा पोताना पुत्रने जोइने कुसुमायुध राजा बोल्यो के हे पुत्र ! संयम जे बे, ते इंडियोनो जेणे जय करेलो बे एवा जे वृद्धपुरुष होय, तेणे सेवा योग्य बे, कारण के ते वृद्धोंनो स्वतः इंडियजय होय बे, तेथी तेनाथी ते पती शके. ने हे पुत्र ! हजी तुं तो बालक बो, तेथी वायुथी हलती ध्वजानी पढें तारुं मन घणुंज चंचल होय. अने तेवा चंचल मनने तुं हाल
माथी पण रोकवाने समर्थ नथी. तो हे पुत्र ! हालमां तोयनेक विषय विलास जोगवी राक्रीडा करी, मननी सर्व इच्छा पूर्ण करीने ज्यारें तारी वृ STवस्था थाय, त्या ते अवस्थामां जितेंप्रिय थइने तुं चारित्रनुं ग्रहण करजे.