________________
३४ जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. तेने आकरो दंम करे, पण आतो राजायें पोतेज धाकरो अन्याय कस्यो, तो तेने कोण पूजे ? कोण दंम करे ?
वली राजा कहे जे, जेम वटवृदें तथा उंबरने वृदें फूल देखाय नही, तथा बकुल वृदने विषे फल देखाय नही, तेम तारे विषे कोई दोष नथी. हे राणी ! में अज्ञानथकी तारीनपर मालु चिंतव्युं. ते ढुं कहेवाने समर्थ नथी. तो दुं कहूं? एम कही राजायें पोताना कोपर्नु सर्व कारण पोतें वीतेलुं कह्यु. पडी राणीयेंपण चंकालपीयें हाथ काप्या त्यांथी मामीने सर्व कुःख मय व्यतिकर कह्यो. वत्ती नवा हाथ आव्या ते स्वरूप पण कह्यु. त्यारें राजा हर्षे करी कहे , हे प्रिये ! आ चंइदिवाकर पर्यंत महारा अपयश नो पडहो वागशे, अने तहारा मस्तकें शीलनी छजा फरकती रहेशे. हे रा गी! तारा पुःखने पश्चात्ता हुँ जे जीवं बुं, ते गुरुना वचन रूप संजीवि नी औषधीना प्रनावथकी जीवं बुं. राणी कहे थे, मुझने मुःखमाथी सुख थयुं ते पुत्रना पुण्य करीने थयु. अने तमो जीवता रह्या ते गुरुनी रुपा थकी रह्या. धन्य ए गुरुने के, जेणें तमने सुबुद्धि आपी. तो मुझने हवे ते गुरुना दर्शन करावो. जेथी ढुं महारो जन्म सफल करूं. एम कही प्रना तें महोटी दियेंसहित समस्त परिवार साथें राजा गुरु पासे आव्यो, मु निने वांदिने बेगे. मुनिपण तेमने शील रूपधर्मनी देशना देता हवा.॥४२॥
प्राणीने शियल व्रत जे जे ते शुनोदयतुं करनार , शील ते शरीरनुं आ जरण बे, जीवने पवित्र करनार , बापदाना समूहy हरनार दे, तथा मुर्गतिना फुःख, टालनार , दो ग्यादिक आपदाना समूहने नस्म कर नार , एवं शियल ते चिंतामणी रत्ननी पेठे इजित सुखनुं बापवावालुं . तथा शियलयकी व्याघ्र, व्याल, जल, अग्नि आदिकना जय सर्व मटी जाय ए शीयल जे जे ते स्वर्ग तथा मुक्तिना सुखनुं आपनारले, इत्यर्थ. हे राजन् ! तमें ए शीयलव्रतनुं माहात्म्य ते स्वयमेव दृष्टियें दीखें, जे ता हरी स्त्रीना हाथ तें कपाव्या बतां ते शीयलना प्रनावें नवा वाव्या. शी यल रूपिणी अमिने जो समकित रूप वायु सखाइ मले तो ते घणा कर्म रूप इंधणने बाले. जिनेश्वरे कडं जे यात्म तत्वरूप वस्तु जीवादि पदार्थ, तेहनी जे सहहणा ते समकित कहिये, ते महामोहनीयादि अशुन कर्म ना क्यथी जीव, समकित पामे. तथा हे राजें! संसारमध्ये नमतां जीव