________________
पृथ्वीचंद ने गुणसागरनुं चरित्र.
४१
थयो, धने जिनप्रिय धर्मिष्ठ हतो, अने तेनो अवतार तुं होवाथी सुखी थयो बो. ने पूर्व जन्ममां तारी सायें तेने वैर होवाथी ते या जन्म मां पण तारो मित्र थइ तुने खराब करवा इडतो हतो, नेतुं धर्मिष्ठ तथा साम्यनाववालो होवाथी तेनुं तुं सारुं करवा इतो हतो. अने पूर्वनवें तारे धर्म सहाय होवाथी या जावमां सर्व संपत्ति तथा मान स्वतः प्राप्त थयुं बेने ते पूर्वनवें धर्मछेपी होवाथी जन्म जन्मने विषे घणोज दुःखी था. कहेलुं बे के ॥ श्लोक ॥ रणेऽवेिंगणेऽरीणां, स्मशाने सदने वने ॥ धर्म मित्रं श्रितं पाति, शैले व्याले जलेऽनले ॥ १ ॥ धर्मः सुप्तेषु जागर्त्ति, साल स्येषु प्रयत्नवान् ॥ स्थितानां सविधस्थायी, प्रस्थितानां सचाग्रणी ॥ १ ॥ अर्थः- रणमां, समुमां, शत्रुसमुदायमां, स्मशानमां, घरमां, वनमां, शै लमां, जलम, अग्निमां, याश्रय करेलो जे धर्म बे, ते जीवनुं रक्षण करे
॥ १ ॥ कदाचित् धर्मिष्ठ जीव, जो सुइ रहे बे, तो पण तेनो धर्म तो जागतोज रहे बे. कदाचित धर्मिष्ठ जीव खालसमां रहे बे, तो पण तेनो धर्म तो प्रयत्नवान्ज रहे बे, कदाचित् धर्मिष्ठ जीव, बेसी रहे बे, तो पण तेनो धर्म तो उद्योग करतोज रहे बे, अने वजी धर्मिष्ठ पुरुष, ज्यारें प्रयाण करी ग्रामांतर जाय बे, तो तेनी पहेलां धर्म प्रयाण करी ग्रामांतर जाय बे. माटे हे सुंदर ! विश्वोपकार करणरसिक एवा श्रीधर्माचार्यै बता वेला एवा जिनधर्मने विपे यादवान् या. अने हे गुणधर ! जे मूढप्राणीयो ते गुरुपर देव राखे बे, तेणें सद्धर्मनो ने सुदेवनो पण छेपज कयो, एम जाणं. अने ते जीवो सन्निपातिकप्राणीनी पठें मरण पामे बे. हे नाइ ! जो पोतानी आजीविकाना नाश यवाना जयथी ते मोहनें राजाने मिथ्यात्वनो उपदेश को, यने ज्यारें जिनप्रिय श्रावकें तेने खूब सम जाग्यो, त्यारे तेणें तेनी सायें पण छेप करखो, अने ते पढी साधुनी पण घ ीज निंदा करवामांमी, तेथी तेने तेवा क्लिष्ट कर्मना उदययी मिथ्यात्व बंधाएं. ते नवार्णवमां नरक तिर्यग्नेविषे जम्याज करशे अने ते कदाचित् नरजन्मने प्राप्त था, तो पण दुःख, दारिड़, रोग, शोक, तेने जोगवशे, परंतु तेना दुःखोनो पार श्रावशे नहिं. यावां वचन मुनिनां साननी गुणधर बोल्यो के हे जगवन् ! ते सुमित्र हाल वारिधिने विपे पडी मरण पामी क्यां अव