________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. ३१ कह्यु, तेम कपिलें प्रायश्चित्त लीधुं. पड़ी ते कपिल सर्व दर्शनने सरिखो शौचाचार पाचरवा लाग्यो. ए कपिलनी कथा मुनियें कही ॥ ३३ ॥
ते माटे हे शंखराजा! थोडा अनुचिथी नाठो जे कपिल तेणें जेम घ गुं अशुचि जोगव्युं तेम हे राजा तुं दुःखना नयथी मरीश तो वली घ णां फुःख पामीश. जे माटे पापथी दुःख उपजे अने पाप जे जे ते जीव हिंसाथी उपजे . ते पर प्राणीना घात थकी श्रात्मघात, पाप विशेष ने. पुण्यथी ते पापनो क्ष्य थाय, अने बेनो क्ष्य थयो त्यारें जन्मजरा म रणना पुःखोनो क्ष्य थाय. ते माटे हे राजन् ! तुं हवे सर्व चिंता मूकी श्रीवी तरागनो नाख्यो धर्म आदर, तेथी सुखी थाइश.एकदिवस तुंअमारा कह्या प्रमाणे धर्म पादरीश तो, पडी तुं तेनो प्रत्यक्ष पारखं जोश. अखंमित शरीरे पुत्रसहित एवी कलावती स्त्रीने तुं जीवती देखीश. तमे बेदु घणा काल लगें जोगना नजनारा थाशो.. त्यार पबी नुक्तनोगी थइ यंते राज लक्ष्मीने बांझी स्त्रीसहित दीक्षा लेशो ने आराधक थाशो.
एम गुरुनुं कर्तुं मानीने राजा ते वनमां एक रात्रि रह्यो. त्यां रात्रिने पारने पहोरे एक स्वप्न दीतुं. कल्पतरुयें वलगी लता फलसहित , ते ने कोश्क पुरुष बेदी नूमिकायें पाडी. पी वली ते लता फलसहित पा बी कल्पतरुमां जश् वलगी. तेने ते तरुयें तुरत अवलंबी. एवं स्वप्न दीतुं. के तरत प्रनाते राग थतां राजा जाग्यो. त्यारे विचायुं के अहो ! ए मोटुं स्वप्न मुझने क्यांथी दीवामां आवत, पण जो इहां रह्यो तो में ए स्वप्न दीतुं ? एम चिंतवी प्रनात संबंधीनी करणी करी राजा गुरुपासे आवी वंदन करीने गुरुने स्वप्नार्थ पुटतो हवो. __त्यारें गुरु पण तेने स्वप्ननो यर्थ कहे . तें राणीने दूर करी वियोग पमाडी ते कल्पतरुनी मालने बेदी नाखी, पण ते माल पानी तरत फल सहित जश्ने कल्पतरुने वलगी. तेम हे राजा! तमने ते राणी पुत्र सहि त वेहेली मलशे. एम सांजली राजा कहे , हे मुनी ! तमारे प्रसादें करी एवं मुझने गुन थवानुं ते महारे एमज होजो, एम कही राजा रा णीनी खबर जोतो तेज वनमा केटलेक दूर गयो. त्यां लजायें नीचं मु ख करी दत्त कुंवरने कहे के, हे मित्र! बुंदि एवा में महा पाप की धुं. पोताना निर्मल कुलें लांबन लगाड्युं. पण गुरुयें अमृत किरणसमा