________________
४१०
जैनकथा रत्नकोष जाग सातमो.
हिला सिलि६ दिडीए ॥ श्रालिंगि म्हि कमला, लयाए देवीए जं एवं ॥ १ ॥ अर्थः- अहो ! या निवें मुने विधियें, स्नेहयुक्त दृष्टिथी जोयो होय, एम लागे बे ? तथा वली आाज, लक्ष्मी देवीयें पण मारुं यालिंगन कस्युं होय, एम लागे बे ? अर्थात् आज मारुं नाग्य पण सारं ययुं, ने मी पण मने वरी. नहिं तो माहादरिङ्ग एवा मने अटलुं बधुं धन, विना प्रयासें क्यांथी मले ? ना नज मले. एम हर्षोत्कर्षथी विचार करी चालतो एवो ते सुमित्र, बीजा दिवसना मध्याह कालें करियाणानां गामां तथा सथवारायें सहित एक महोटी पटवीमां ग्राव्यो, त्यां अकस्मात् ते सुमित्रा मित्रवंचकरूप पापेंज जाणें प्रेखो होय नहिं ? एवो तथा धूंवा डाथी श्राकाशमंमलने श्राच्छादित करतो, जय दावानल लाग्यो तेने जोइने सर्व मनुष्यो, तथा शकटोना हांकनारा यति त्रास पामी पोकार करता तूर्णताथी पोत पोतानो जीव लइने नाग्या, त्यारें पढवाडे बीचारा बलदो तथा मालनां सर्वगामां बलीने जस्म थइ गयां पढी ते सुमित्रना सर्व अनुचरोयें जाएयुं जे या सुमित्र जे बे, ते घणोज हीनजाग्य लागे a. कारण के जेना मंदनाग्यने लीधे अकस्मात् दावानलथी घणोज माल बली गयो, तथा वली यापणे पण मरवामांथी मांग मांग वच्या. माटे जो वे पण ते घणुं इव्य थापे, तो पण तेनी चाकरीमां रहेवुं नहिं. एम विचार करी ते सर्व अनुचरो, तेनी चाकरीनो अने तेनो त्याग करी एकमतें स्वेमार्गे चाव्या गया, अने बीजो सथवारो पण खाडो अवलो चाल्यो गयो पढी ते सुमित्र, सदु लोकोना जवाथी एकलो निराधार थयो थको फरतां फरतां एक गिरिनी गुफामां यावी पड्यो, त्यां केटलाएक खूंटारा निल्न बेठा हता, तेणें ते सुमित्रने इव्यना लोजयी पकडी लइ श्राईचर्मथी विंटीने, बांधी राख्यो. धने तेने तपासतां तेनी पासेंथी कांही पण न म लवाथी बीजे दिवसें तेने नूख्यो तरष्यो धक्को मारी काढी मूक्यो. पी त्यांथी ते माहाकष्टने जोगवतो थको वीरपुर श्राव्यो.
हवे ते सुशील एवो गुणधर कुमार, ज्यां नंबराना जाड नीचें सूतो हतो, त्यां तेने, सायंकालें मृगया रमवा निकलेला कोइ एक शेखरनामा पत्रपति यें दीवो. त्यारे ते तेनी पासें गयो अने तेने जगाडीने निर्जनवनमां प्राववा वगेरेना सर्व समाचार पूग्या, त्यारे ते गुणधरें पण जे कांही वृत्तांत बन्युं