________________
पृथ्वीचंद्र ने गुणसागरनुं चरित्र.
४०
मां मनोहर एवो एक नंबरानो वृक्ष दीो. त्यारें ते बेडु, ते वृहनी नीचें बेठा पी तेनुं रमणीयपणुं जोइने गुणधरें एक श्लोक कह्यो. ॥ श्लोक ॥ किमुडुंबर तुल्यस्ते, सच्चायोपि तरुः परः ॥ पथिकानां यतो दत्ते, मूलतः फलसंपदम् ॥ १॥ अर्थ :- हे नंबराना वृक्ष ! तारी तुल्य, सारी यावल बीजो को वृह बे ? ना नयीज. कारण के जे तारी नीचें वे ठेला पथिक जनोने तारुं मूलज फलसंपत्तिने यापे बे ॥ १ ॥ पढी सुमित्र बोल्यो के हे मित्र ! हो या नंबरना वृनी बाया, सुजननी साधें वार्तालाप समान घणीज टंकी लागे बे. माटे याहिं आपणे जरा विश्राम लहियें, तो सारुं ? एम कहीने सुमित्रे त्यां नवपल्लवोयें करी मनोहर एव शय्या बनावी ने पढ़ी ते शय्यापर याग्रहपूर्वक गुणधरने सुवास्यो.
ज्यारें ते गुणधर सूतो, त्यारे ते सुमित्रे एक पत्रयुक्त वृनी शाखा लइ तेनी पर पवन नाखवा मांमयो, तेथी मार्गना श्रमयी श्रमित येला ते सुइ गुणधरने तुरत निश यावी इ.
हवे ते गुणधरने निशवश थयेलो जोइने कपटी तथा इष्ट एवो सुमित्र, कुमिनी पठें तत्काल त्यांथी पोताना तथा गुणधरना अश्वने ल ज्यां उतारो करेलो हतो, त्यां त्वरित, श्वास जखो दोड्यो श्राव्यो. चावीने महोटो पोकार करी कहेवा लाग्यो के, हे जाइयो !!! जागो, जागो. नासो, जासो. अरे ! जलदी गाडां जोडो ! विलंब न करो ! वली मार्ग के उन्मार्ग ते कां पण जोया विना जेम तमाराथी जगाय, तेम जागो ! कारण के आप एपी पवाडे याने मारवा तथा लूंटवा निल्ललो कोनी धाड यावे बे! तेमां मारो मित्र गुणधर पण पकडाइ गयो बे! या प्रकारनो ते सुमित्रनो, साद फाटी जाय तेवो पोकार सांजली तथा गुणधरना घोडाने गुणधर विनानो थालो जोइने सदुलोको जयजीत थइ पोत पोतानां गामां जोडी याममार्गे, जेम जगाय तेम जागवा लाग्यां. त्यारें सुमित्र पण तेनी साथेंज उन्मार्गे चाल्यो. अने पती रस्तामां चालतां चालतां कपटथी अत्यंत कल्पांत करवा लाग्यो के, अरे ! मारो प्राणथी पण वल्लन एवो गुणधर मित्र पक डाइ गयो ! हाय हाय, हवे हुं चुं करुं !!! एम थोडी वार घणोज कल्पांत करीने ते सुमित्र, गुणधरना सर्व मालनो पोतें मालिक थयो. धने मनमां खुशीय विचारवा लाग्यो के ॥ गाथा ॥ अवलोइन म्हि ऊं, तू वि
५२