________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. ४०७ बे. तेमां पूर्व जन्मना पापथी निर्धन थयेला ते सुमित्रना वस्त्रप्रमुख सर्व हलकां , तेथी ते गुणधर साथै रमतां, फरतां मनमां घणोज लाज पामें बे, परंतु ते गुणधर, तेनुं मान, सगानाश्थी पण वधारे राखे . अर्थात् पोतें धनवान बे, तो पण तेने कोई दिवस धिक्कारतो नथी. तेम करतां ते सुमित्रनुं अन्न वस्त्रोथी पालन करनारां तेनां माता पिता, मरण पाम्यां तेथी ते घणोज दारिःखें पीडित थवा लाग्यो, अने तेनो सर्व जनोयें त्याग कस्यो, तथा तेनुं सदुकोश् हेलन करवा लाग्यां. त्यारें सुमित्रे विचाऱ्या के दरिड़ी, व्याधिवान, मूर्ख, प्रवासी अने निरंतर पारकी चाकरी करना रो. ए पांच जण तो जीवता होय तो पण तेने मुवा जेवाज जागवा. तो ते पांच प्रकारना मनुष्योमांथी हुँ दरिडी बौं. हवे ते दरिडिपणुं तो जो ढुं परदेश जावं, तो मटे. ते शिवाय मटे नहिं. परंतु मारे परदेश जावू, ते पण कये देशे जावू, अने कयो देश सारो हशे? ते ढुं था गुणधरने पूर्वी जोउं ? एम धारी ते गुणधरने अनेक देशोना वेपार रोजगारनी वातो पू बवा लाग्यो. ते सांजली गुणधरे जाण्यु जे आ सुमित्र हवे निर्धनपणाथी लजवाय , तेथी परदेश जवानो विचार करतो होय एम लागे . नहिं तो आम परदेशनी वातो मुने को दिवस पूबतो न हतो. वली सुमित्र जे सजवाय ने एमां कां सुमित्रनो वांक नथी. कारण के दरिड जेने, ते सहु कोइने लजवावे तेवुज . कडे जे के वाघ, गजेंइ वगेरे प्राणी योथी युक्त एवा वनमारहेतुं सारुं, तथा ते वनवृदोनां पत्रनुं अने फलनुं नोजन करवू पण सारं, तथा घासनी शय्या करी सू, पण सारु, तथा वनकल वस्त्र पहेरवां, ते पण सारां, परंतु धनहीनपणाथी स्वजनवर्गमां जे जीवq, ते सारं नहिं. माटें दरिछुःखामियी तप्त थयेला एवा या मारा मित्रने जे परदेश जवानो विचार थयो , ते घणुंज सारं थयुं ले ? धने तेणे मने परदेशनी सर्व वात पूजी, ते पण घगुंज सारुं थयुं ने. कहेनु डे के ॥ गाथा ॥ पुरिसेण माण धण व,जिएण अञ्चंत जिस्म विहवेण ॥ ते देसा गंतवा, जब सवासा न दीसंति ॥ १ ॥ अर्थः- मान अने धन, तेणें वर्जित अने अत्यंत जीर्ण वैनववाला माणासें जे देश मां पोतानी नाषा पण न बोलाती होय, ते देशमां जदूं ॥ १ ॥ वली ते तो ठीक. परंतु जो विचार करी जोत्रं, तो मारे पण लजवाया जेवुज