________________
४०२ जैनकथा रत्नकोप नाग सातमो. विषे रहेला, गुरुना वचनमां निरत अने नवज्रमणथी नय पामता एवा अनागार साधुनु चित्त, कोई दिवस पापकर्मने विषे जाय ? ना नज जाय. वली अष्टादश शीलांगरथना धुरने वहन करवाने समर्थ एवा साधु रूप जे वृषन जे, ते शीलांग रथनो चालता चालतां अर्ध मार्गमा त्याग करे ? ना नज करे. एम करतां कदाचित् ते पुरुष, कोइएक कर्मना दो शिवमार्गमां चालता चालतां स्खलन थ जाय, तो युं ते मार्गमां शीलांगरथने वहन करी बीजायें न चालवं ? वली हे जड! सांगल. को इक वाहाणमां बेसनारा पुरुषवालुं वाहाण ते बेसनारना कर्मयोगें कदाचित् नांगी गयुं होय, तो पढ़ी बीजा पुरुषोयें ते वाणमां गुं न बेस ? वली कदाचित् कोश्क ज्वरित मागास, घगुंज घृत खाइने मरण पाम्यो होय, तो झुं बीजा निरामय माणसें घृत खावूज नहिं? अने तें वली एम कडं के मनुष्यने पर्वतपरथी पड्याथी जेवू कुःख थाय डे, तेवू मांचापरथी पड वाथी मुःख थातुं नथी. परंतु हे ना! ते दृष्टांत तो संयमयी जे पडेला होय, तेने लागु पडे ,परंतु ते दृष्टांत कांश संयमनो उद्योग करवा तत्पर थया होय तेने लागु पडतो नथी. वली या तारा कहेला दृष्टांतथी गुं बोध थाय ? के संयमव्रत धारण करवा चनारने संयम लश् मूकवो नहिं तेवो बोध थाय जे. पण जे दृढवैरागी होय, ते संयम जश्ने बोडे नहीं. अने हे मोहन ! जे पापी पुरुष, तारा सरखी पोतानी कल्पितयुक्तियोयें करी चारित्र ग्रहण करवामां समुत्सुक थयेला जनने चारित्र लेता बंध करे ने, तो ते बंध करनार पुरुष, नरक, तिर्यग् वगेरे लाखो गमे उखनुं नाजन थाय
. माटे हे अज्ञानी ! तेवा वाक्यरूप प्रत्यद निन्हवथी तारामां गुप्तरीतें मिथ्यात्वज नह्य होय, एम देखाय . वली तें कह्यु के तेवा शुक्ष्वतधारी सा धु तोमलताज नथी? तो हे अज्ञानी! सर्व संगविमुक्त, पंच महाव्रतधरण धीर, पांच समिति,त्रण गुप्ति, तेणें युक्त,ज्ञान, ध्यान अने तप, तेमां लीन एवा गुरु तो प्रत्यदीतें घरोज स्थलें विचरे में, अने अमोने दर्शन पण थाय ने,पण हे मिथ्याहर! तुं मिथ्यादृष्टिबो, तेथी तुने ते यतिवर्गनां दर्शन क्यांथी थाय? जेम को जात्यंध माणास होय, ते प्रत्यक्ष पडेला घटपटादि पदार्थोने देखे ? अने हे तुमते ! निर्यथ,स्नातक, पुलाक, बकुश, अने कुशीत, ए पांच निर्यथथी तो था तीर्थ रहे बे. तेमा हाल निर्यथ,स्नातक