________________
३७०
जैनकथा रत्नकोप जाग सातमो.
गयो ? अने ते इष्टना हाथथी तमो केवी रीतें तूट्या ? ते सांजली श्रीगुप्त बोल्यो के हे मित्र ! तमें मने केश पकड़ी खेंची लइ जतां जे दीठो, ते सर्व ते पिशाचनुं ऐंड्जालिक हतुं वस्तुतः ते कांहीज न हतुं श्रने तमने तेधुं शामाटेदेखाडयुं ? तो के ते पिशाचने, या कन्याना मेलाप कराववा तमोने याहिंलाववा हता, ते माटे ते देखाडयुं. कारण के जो ते पिशाच एम न करे, तो तमो याहिं श्रावो पण नहिं ? वली मारो तो ते पिशाचं स्पर्श पण को नथी. तेम में मारी विद्या पण तमारा प्रतापथी साधी लीधी बे.
ने हे मित्र ! मारो तमारी पर अत्यंत स्नेह बे, तेम बतां पाठा तमोने में क्यां दीवा नहिं, त्यारें मनमां दुःखी थइ तमने शोधतो शोधतो हुं याहिं श्राव्यो. घने या में जे तमने हाल कयुं, के ए पिशाचे जे इंजाल विद्या देखाडी ते या कन्याने वरवा माटेज देखाडी बे. ते में निमित्तनां योगबलथी कलुं बे. कारण के हुं निमित्तशास्त्र नलो बुं धने हे वयस्य ! हवे तमें गंधर्व विवाहथी या कन्यानुं जलदी पाणिग्रहण करो. केम के हालनो समय घणोज सुंदर, लमनोज बे. यावी रीतें पोताना मतने अनुसरती तेनी वात सांजली अत्यंत मनमां खुशी थइने तमोयें तूर्णताथी ते कन्यानुं गांधर्व विवाहथी पाणिग्रहण करयुं पढी ते श्रीगुप्तनी पट्टविद्यायें करी तमोणे जण पुंद्रपुरने विषेखाव्यां.
हवे तमारो शतबल नामा जे लघुनाइ हतो, तेणें तमो बाहार गयेजा होवाथी तमोने घणा दिवस पर्यंत दीवा नहिं, त्यारें तेणें विचाखं जे मारो नाइ श्रीबल, केटला एक दिवसोथी देखाता नथी, ते क्यां गया हशे ? माटे चाल हुं तेनी शोध करूं ? एम विचारी मोहोटुं सैन्य लइने ते, तमने शोधवामाटे चाव्यो. ते चालतां चालतां महाटवीने विषे याव्या. त्यां तेणें एक तापसी स्त्रीयोनो श्राश्रम दीठो, त्यां तो ते श्राश्रममां रहेली सर्वतापसी स्त्रीयो शोका क्रांत ययेजीयो दीवीयो, एटजे त्यां रहेली सर्व तापसी स्त्रीयो पोतानी तप प्रमुख क्रिया करतीय नथी, ने रुदनज कथा करे बे. ते जोइने शतबल राजा पूढवा लाग्यो के ॥ गाथा ॥ रस्मे कयवासाएं, तोडिय धण सयण नेह पासा ॥ साहू य जयवर्धन, किं सोय निबंधां तुम्हं ॥ १ ॥ अर्थः- अर मां निवास करनारी अने त्रोडी नाख्यो ने धन, यने स्वजनना स्नेहनो पाश जेणें घने जयवर्जित एवी आप तापसीयोनुं यावुं शोक