________________
३६७
जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो.
मुनिने श्रदार्थ थाहार वहोराव्यो बे, तेनुं फल बे ने तमारा बेहु जाइनी स्त्रीयोने जे राज्यसुख मल्युं बे, ते पण तमोयें ज्यारें साधुने श्राहार वहोराव्यो, त्यारें तेनुं तेणें घणुंज अनुमोदन कस्युं हतुं, तेनुं फल मल्युं बे.
वां वचन सांगली पाठो विस्मय पामेलो श्रीबलराजा पूढवा लाग्यो के हे मुनिवर ! ते श्रमो वेह पूर्वजन्ममां कोण हता ? श्रने वली श्रमोयें पूर्व वें सुपात्र मुनिने श्रद्धाथी केवी रीतें खाहार वहोराव्यो ? यने या स्त्रीयो पण पूर्व नवें कोण हती, तथा श्रमोयें ज्यारें श्राहार वहोराव्यो, त्यारें ते बेदु जीयो केवी रीतें अनुमोदन कस्युं ? ते विस्तारपूर्वक कृपा करी कहो. ते सांजली जगदितैषी एवा ते मुनिवर्यै ते चारे जाना पूर्वजवना स्वरूपने कवानो प्रारंभ कस्यो.
हे राजन् ! प्रतिष्ठान पुरनामा एक गाम बे, तेमां सुमेध नामा- एक कुलपति रतो हतो. तेने एक वंध्य ने बीजो शंबर, एवे नामें बे पुत्र हता, हवे का करी तेनां माता पिता मरण पाम्यां, त्यारे ते बेहुजणने पोताना संसार निर्वाहनी मोहोटी चिंता थई पडी. खने ते गामना राजापासेंथी तेने लानांतराय कर्मनो उदय होवाथी कांहिं पण वृत्ति मली नहिं. अर्थात् कर्मयोगे तेने गाममां कांहि पण उद्योग मव्यो नहिं, परंतु निर्वा ह तो चलाववोज जोइयें, तेथी ते बेहु विचार करी इव्योपार्जन माटे एक उत्तम एवं कांचनपुरनामा नगर हतुं, ते तरफ जवा निकल्या. कार
के विद्वान माणसाने पण उदरनिर्वाह माटे उद्योग करया विना चालतुं नथी. तो या बीचारा मूर्खजनने उदर निर्वाहनो उद्योग करवो पडे, तेमां तो गुंज आश्चर्य बे ? कंले के ॥ श्लोक || बुन्नुदितैव्र्व्याकरणं न जुज्यते, पिपासितैः काव्यरसोन पीयते ॥ न बंदसा केनचितं कुलं हिरण्यमत्य जय निःफलाः क्रियाः ॥ १ ॥ अर्थः- कोइ विद्यानिमानी माणासने कोइ उद्योगी माणसें कहेलुं बे, के व्याकरण नोलो मनुष्य जो मूख्यो होय, तो तेणें कां व्याकरणनुं नोजन यातुं नथी, तथा काव्यना धने साहित्यना ग्रंथो ना जानारा मनुष्यथी का काव्यरसनुं पान यातुं नथी, तेमज वली वेद नलेला माणासनुं कुटुंब जो नूखें मरतुं होय, तो तेणें काहिं तेमने वेद संजलावी नूख मटाडी शकाती नथी. माटे हे सुज्ञ पुरुष ! तुं विद्यानुं अनि मान मूकी हिरण्य जे सुवर्ण तेनुं अत्यंत उपार्जन कर. कारण के सुवर्ण विना