________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. ३४ए थातो तारो अपयश मटशे अने तारुं धारेलु कार्य पार पडशे? ते वचन सांनती कीर्तिचं विचायु के अहो ! था तो एणे ठीक कह्यु, कारण के ज्यारे ते पोतानी मेलेंज अमिमां पडी बली मरशे, त्यारें माहं राज्य निक टक थाशे ? तथा एना कहेवा प्रमाणे जगतमां थतो अपयश पण मटशे ? एम विचारी तेणें तत्काल एक महोटी काष्ठनी चिता रचावी. त्यारे ते रतिचं राजा, पोतानी स्त्री सहित ते चितामा जश्वेतो. पडी उष्ट एवा ते कीर्तिचं चितानी चोतरफ प्रलयानि समान अग्नि प्रज्वलित कस्यो. तेथी ते रतिचं राजा अग्निमां बलीआर्तध्यानथी मरण पामी, नूतरमण नामा यद थयो. हवे कवि कहे के, जुन तो खरा. आ संसारसुखनुं के विचि त्रपणुं , के जे संसारसुखमां आसक्त एवा कीर्तिचंई पोताना सहोदर नाइने पण मारी नाख्यो, तो बीजा कोश्ने मारे, तेमां तो गुंज कहे ? हवे ते यद कहे के के हे राजकुमार' अग्निमां बली मरण पामी जे रतिचं राजा यह थयो, ते ढुं पोतेंज बु. आ यक्षपणामां अवधिझाने करी मारा पूर्वज न्मनो सर्व व्यतिकर जाणी अत्यंत ते कीर्त्तिचंड पर कोपायमान थइ, में मं त्रिवगेरे जे आ पृथ्वीना स्थानिक जनो हता, तेने एकदम दूरदेशमां फेंकी दीधा. ए प्रकारना मारा करेला महोटा उपवने जोइने नय पामेलो एवो ते कीर्तिचं राजा पण कोण जाणे क्यां पलायन थइ गयो जे. अने तेमज वली आहिंनी सर्व प्रजा पण एक पड़ी एक नयनीत यश पलायन था गले. या प्रमाणे याखा नगरने तथा देशने उजड करी हुँ एक लोज आनंद पामी रहुँ . अने आ गामनी आसपासनी अटवीमां हुँ यथेवरूप धारण करी फस्याज करुं अने आ राजमहेलमा प्रतिदि न रात्रे आई बु. वली टुं प्रतिदिन जेम आबुं बुं तेम था महेल तरफ आवतो हतो, त्यां आवतां आवतां तमोने ज्यारें में दूरथी दीग, त्यारे तो मने घणोज क्रोध चड्यो हतो, परंतु ज्यां दुं तमारी निकट आव्यो, त्यां तो तमारा प्रतापथी के कोण जाणे शा कारणथी मारो क्रोध स्वतः तदन उतरीज गयो, अने मारुं चित्त पण शांत थ६ गयुं. हे कुमार ! आ प्रमाणे महारं जे कां वृत्तांत हतुं, ते सर्व में सविस्तर कही संनलाव्युं. हवे हे महासत्त्व ! हूं तो तारूं आई महानाग्यशालिपणुं जोइ अत्यंत संतुष्ट थयो बुं, तेथी मारी पासेंथी जे कांश तारे वरदान लेवानी इला