Jain Katha Ratna Kosh Part 07

SR No.: 010252
Original Sutra Author: N/A
Author: Bhimsinh Manek Shravak Mumbai
Publisher: Shravak Bhimsinh Manek
Publication Year: 1892
Total Pages: 517
Language: Hindi
Classification: Dictionary
File Size: 66 MB

Page 348

३६६
जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो.
कें तेनुं या खड्ग हतुं, ते पण लीधुं नहीं, अने हथीयार विनानोज कोण जाणे क्यां चाव्यो गयो. हे महाराज ! तेना दुःखें करी हुं दुःखि तथकी रुदन करुं बुं, ते सांजली योगी बोल्यो के, हे कमलनयने ! ते तारो स्वामी मूर्ख लागे बे, नहिं तो स्त्रीजातने एकली, निराधार, श्रावा धर मां मूकी, शामाटे जागी जाय ? पण तुं फिकर करीश नहिं, हुं तारुं निर्नाथ पंखा घडी मटाडी दश. ते सांजली कुमार स्त्री बोली के हे योगीं ! पोताना स्वामी विना स्त्रीने जीवनुं ते योग्य नथी, तेथी घटलामां को एक मने तीर्थ बतावो के त्यां जइ हुं मारा प्राणनो त्याग करूं ? त्यारें योगी बोल्यो के हे नड़े ! तुं मरवानी वात जावा दे. कारण के तारे मर बुं न पडे, खने तारा स्वामीनो वियोग मटे, एवो एक उपाय बे. जो. यहिं एक पूर्णमनोरथ नामनुं तीर्थ बे, त्यां जे त्रण रात्रि निवास करे बे, तेने पोताना जुदा पडेला प्रियजननो मेलाप याय बे, माटे त्यां चाल खने ते तीर्थनुं सेवन कर ने मरीने धुं करीश ? त्यारें ते कापालिको निप्राय मनमां जाणीने कुमारस्त्रीयें ते कबूल करयुं. पी बेदु जण त्यांथी पूर्वोक्त जे देवालय हतुं, त्यां गयां थने ते देवाल यमां जइने ज्यां जुवे, त्यां तो ते कुमारस्त्रीयें लांबा कलेवर वालो, लांबी harat एक हाथमां ढाल, अने बीजा हाथमां तरवार, जीजा हाथमां कृत्तिका, चोथा हाथमां मरेला माणासना मायानी तुंबली, तेने धारण करनार, पाच वर्षे करी युक्त, एवा एक काष्ठमय देवने दीठो. त्यारें कुमार स्त्री के, हिं कोई मनुष्य केम देखातुं नथी ? त्यारें योगी कहे d. के है सुंदरि ! याहिं जे तें देवरूप जोयुं, ते तो केवल जनरंजनमात्रज राखेनुं छे. जरा तुं यागल तो चाल. त्यां मनुष्य बे, श्रने पूर्णमनोरथनामा एक देव बे, ते बतावुं. एम कही ते कुमारस्त्रीनो हाथ पकडी तेने ते चर्तुभुज वाला यनी पढवाडे लइ गयो. त्यां जइ ते कापालिकें नूमिपर जोरथी पगनी जात मारी. त्यां तो कोइएक सुरसुंदरी समान रूपवाली एक कन्या यावी. यने तेणें तेमां एक गुप्तधार हतुं, ते उघाडयुं. पढी कापालिक बोल्यो के हे स्त्रि ! या स्त्री जेम पोताना प्रिय मेलापमाटे देवाराधन करे बे, तेम तुं पण कर. तेथी तारो पण स्वामी थोडा वखतमां मलशे ? यने हुं देवपूजन माटे फुलपत्र लेवा जाउं बुं, ते पाठो थोडी वारमां तारी