________________
३२७
जैनकथा रत्नकोप नाग सातमो. जरपूर संयम , ते बतां पण हे बुद्धिमान् पुरुषो ! तमो तेमां यत्न शामाटे करता नथी ? आ प्रकारनी गुरुनी वाणीथी संसारनी असारता मानी, सर्व सुखमां नत्तम सुख ते मोदसुखज ने एम जाणी अने ते मोक्ष नी प्राप्ति संयमांज जे. एम निश्चयरीतें समजी, तीव्र जेने वैराग्य थलो ने एवा ते पद्मोत्तर अने हरिवेग राजा, तेज वखत मुनिराजने विनात करवा लाग्या के, हे जगवन : संसाररूप कूवामां मूबता एवा जे अमे, ते अमारो, दीदारूप करावलंबनना दानें करी विलंब विना नहार करा. त्यारें सूरीश्वरें कह्यु के हे राजन् ! मुने पण माहारा गुरु जे श्री गुणा करसूरि तेमणे ते माटेज आहिं मोकलेलो . माटें जेम हवे कालदेप न थाय, तेम ते संयमश्रीनु अवलंबन करो. ते सांजली अत्यंत हर्षायमान थयेला एवा ते वेदु जण, पाबा पोत पोताना नगरमां आवी. पोत पोता ना पुत्रने राज्य आपी दीक्षा ग्रहण करवाने समुद्युक्त थया. ते वखतें तेयें श्रीमद रिहंतचैत्योने विषे अष्टाहिक महोत्सव कराव्यो, चतुर्विध संघनी यथायोग्य नक्ति करी. ज्ञानना नंमारामां ज्ञानवृद्धिदायक यंथो लवाव्या, पोषधशालामां योग्य धन प्राप्यु, पोताना देशोमां अमा रिपटह वगडाव्यो. दीन अने अनाथ एवा जनोने अनुकंपादान दीधां. पड़ी पाबा ते श्रीरत्नाकर सूरि गुरुनी पासें याव्या. गुरुये पण ते बेदुनी योग्यता जाणीने तेने दीदा थापी.
हवे यथाशास्त्र क्रियाने सेवन करतां करतां ते बेदु मुनियो अग्यार अंगो नण्या, अने महर्षियोने पण चारित्रनी दृढताना कारणनूत थया. निरतिचारपणे चारित्रने पालन करवा लाग्या अने ते बेतु षष्ठ,अष्टम, दशम, छादश, मास,अईमास वगेरे तपो करवा लाग्या, तेथी तेनां शरीर अत्यंत गुष्क थगयां.कमें करी तेज्यें संलेषणानुं आराधन करी अनशन व्रत अंगी कार कडे ॥ श्लोक ॥ शुष्कांगकोतीव्रतरैस्तपोनि, विमुच्य काले विधिना शरीरम् ॥ जातौ ततस्तावहर्मिदेवौ ग्रैवेयके मध्यममध्यमारव्ये ॥१॥ तयोरगाधेऽऋतनोगवारिधी निमग्नयोर्वे कियलब्धिलग्नयोः॥ प्रकाशनासोः सहसा निशावत्, वेगादगात्सागरसंप्तविंशतिः ॥ २ ॥ अर्थः-तीव्र एवा तपोयें करी शुष्कजेनां अंग थक गयां जे. एवा ते बेदु कृषि, कालें करी समाधिमरणें देहनो त्याग करी मध्यम मध्यम नामा ग्रैवेयकने विषे अ