________________
पृथ्वीचंद ने गुणसागरनुं चरित्र.
१७३
पकडवा तेनो स्वामी रजक दोडतो हतो, पण ते रासन हाथ ग्राव्यो नही, त्यारे ते धोबीयें महोटा सादथी रस्तामां चाव्या जता ते ग्रामीण बोकराने कयुंके हे जाइ ! या मारो गधेडो तोडावी दोड्यो जाय ते, ते तारी पासें श्राव्यो बे, माटे तुं तेने पकड़ी जेजे. ते सांनजी तेणें ते गधेडानुं पूबडुं पकड़ी लीधुं, त्यां तो क्रोधायमान थयेला ते गधेडायें पोतानुं पूछडुं पकडयुं जायुं के तुरत तेने पावला वे पगनी लातो मारवा लाग्यो. तेथी ते ग्रा मी पुत्रनुं मस्तक तथा हृदय ए बेदु फूटी गयां, तो पण तेणे रासननुं पूबडं बोड्युं नहिं, त्याऐं गाममां चालनारां लोको कहेवा लाग्यां के हे मूर्ख ! तुं या गधेडानुं पूबडं बोडी दे, नहिं तो तुने पादप्रहारथी मारी नाखशे ? त्यारे ते ठोकरो बोल्यो के मारी मातायें मने बोडवानी ना कही बे, के हाथमां लीधेनुं कोइ पण कार्य तारा बापनी पठें तुं बोडीश नहिं, माटे मारी माताना कहेवाथी नलदुं हुं केम करूं ? तेवां ते या मीनां वचनो सांजली सर्व मालास उपहास करवा लाग्यां. परंतु तेणें ते पूब बोडधुं नहिं ने महोटा दुःखने प्राप्त थयो. एम हे मित्र ! तमें पण जो गुणदोपनुं विवेचन न करी कदाग्रहज पकडशो, तो ते ग्रामी
नी पेठें दुर्गतिरूप दुःखने प्राप्त याशो ? ए प्रकारें घणी रीतें उपदेश कस्यो, तो पण ते, रात्रिनोजनथकी निवृत्ति पाम्योज नहिं ने ग्रा ध्यानें करी दुःखित ने तृप्तिरहित थकोज मरण पामीने वागुल थयो. वली सम्यक्कनी निंदा करवाथी तेणें तिर्यग्नाम कर्म बाध्युं, तेथी ते पांचे वार वागुलनाज नवने पाम्यो. त्यांथी मरण पामी वे वार चिमाचोडनो अवतार पाम्यो, त्यांथी मरी वे वार घूडनो जव पाम्यो पाठो त्यांची मरण पामी बे वार शीयालीयो थयो . त्यांथी मरण पामी विशाला पुरिमां देवगुप्त नामा ब्राह्मणनी नंदा नामनी नार्याने विषे पुत्रपणे उत्पन्न थयो. ते बाल्यपणाथीज व्याधिवान् थयो. तेनो एक रोग ज्यां तेनी माता औषध करी मटाडे बे, त्यां बीजा नवा वे त्रण रोगो उत्पन्न याय बे. एम करतां तेनी माता पण मरण पामी. पक्षी तेनो पिता बीजी स्त्री परस्यो. त्या तेनी ते उरमान माता होवाथी ते रोगीनी कांइ पण याश्वासना करे नही अने ते तेनी खागल पण जाय नहीं. हवे ते पुत्र अत्यंत रोगी रहे
३५