________________
२६६
जैनकथा रत्नकोप नाग सातमो.
महारा पूज्य एवा गुरुना पदकमलनुं पूजन कर्तुं नहिं ! तथा सारी रीतें धर्म सांजल्यो नहिं ! कोई धर्म तत्त्व पण याचयुं नहिं ! इंडियदमन कस्युं नहिं !
ने उय कवायो पण जिंत्या नहिं, यरिहंत भगवाननुं ध्यान पण कर्तुं नहि ! कोनी पर दया करी नहिं ! दान ने तप पण कस्यां नहिं ! तेम बीजा कोइनो उपकार पण कस्यो नहिं ! माटे मारा याज दिवस सुधी दिवसो सर्वे व्यर्थज गया! एम ध्यान करतां ते नरसिंह राजाने उपशम ज्ञान एटले केवल ज्ञान उत्पन्न ययुं तेथी ने केवलज्ञानी थयो. पढी ते सिंहनी पेठें महापराक्रमी थ यो को पांच मुष्टिनो लोच करी संयम ग्रहण करी देवतायें अर्पण क यो बे मुनिवेष जेने एवो थको गृहरूप गहरमांथी निकलीने एकाकी, नि नय, स्वस्थ थने नरत क्षेत्रना सर्व क्षेत्रोने विषे फरवा लाग्यो . हवे सूरसेन कुमार, पोताना पितायें चारित्र लीधुं, एम जाली मनने विषे ज्यारें ग्रत्यं त खेद करवा लाग्यो, त्यारें तेना मंत्रीवर्गे ज्ञानोपदेश दइ तेने शोकथी नि वृत्त कस्यो ने पी तेनुं युवराज पद बोडावी तेने महाराज्यानिषिक्त कस्यो. तेथी ते सूरसेन, राजा थयो ॥ यतः ॥ कीर्त्या चंद्रायमानो निजयुवति मुखाजेच हंसायमानो, धाम्ना सूर्यायमानः स्वजन हितकृतावेशतातायमानः ॥ स्फुर्त्या सिंहायमानो ऽनिमतवितरणे कामकुंजायमानो, राज्ये लीलाय मानोऽपकुरुत सुचिरं मार्गणैर्गीयमानः ॥ १ ॥ श्रर्थः - कीर्तिथी चंइमा समा
युवतीना मुखरूप कमलमां इससमान, तेजश्री सूर्यसमान, स्वज नहित करवामां पिता समान, स्फूर्त्तियी सिहसमान, स्वेचितदान देवामां कामकुंन समान एवो ते सूरसेन राजा, मागलोयें गान कस्यो यको लीला माथी घणक काल पर्यंत राज्य करतो हवो.
हम मुक्तावली स्त्री सार्थे जोग जोगवतां ते राजा सूरसेनने ज्यारें घणो का ल व्यतीत थयो, त्यारें तेने मुक्तावलीथकी एक चंड्सेन नामा पुत्र उत्पन्न थयो. ते दिन दिन प्रत्यें वृद्धि पामवा लाग्यो ने सर्वे कला पण शीख्यो, अनुक्रमें लक्ष्मी थी पालन थयो को ज्यारें यौवन वयने प्राप्त थयो. त्याऐं तेने मनोहर एवी ाठ कन्या परणावी दीधी. पी तेनी सायें जोग जोगववा लाग्यो. तेवा मां शरद् ऋतु यावी. हवे ते शरद् ऋतुनुं वर्णन करे बे ॥ यतः ॥ निष्पन्नधान्यनर पूरितचित्रतोषाः, संपन्नचं किरणोज्ज्वलचारुदोषाः ॥ प्रायोजनाः प्रमुदिता दिवि देवदेवाः, क्रीडति यत्र च वनेषु गृहेंऽगना वा ॥ १ ॥ अर्थः- जे शर