________________
थत जैनकथा रत्नकोप नाग सातमो. ते शास्त्रने बोध माटे, धनने दान माटे, जीवनने धर्म माटे अने शरी रने परोपकार माटे धारण करे जे ॥१॥ एम परस्पर कहेतां कहेतां ते वेदु स्त्री पुरुष, ज्यां करुण शब्दयी रुदन थातुं हतुं तेने अनुसार त्यां गयां. त्यां जई जोवे, त्यां तो कोई एक शत्रुना करेला प्रहारोथी विकल एवा विद्याधरने दीठो. अने तेनी पासें दीन जेनुं मुख ले तथा रुदन करती एवी एक विद्याधरीने दीती. ते बेदुने जोइने नरसिंह राजायें दुःखित एवा ते विद्याधरनुं योगींना आपेला मणिना जलयी प्रदालन कयं. त्यां तो ते विद्याधर चैतन्ययुक्त थइ जश् हर्षायमान थयो थको विस्मय पामी ते राजाने कहेवा लाग्यो के अहो! हालमां तो अमारो महोटो पुण्योदय थयो लागे ? नहिं तो आप सरखा सुजन पुरुपोनो आवा जंग लने विषे समागमज क्याथी थाय? ते सांजली राजा कहे जे के अरे नाइ! तमारा जेवा सुइ पुरुषो तो विधातायें पुण्यना अणुथीज बनावेला ने. अर्थात् पुण्यरूप शरीर वालाज बनाव्या , ते बतां पण तमोने यावं दुःख ते क्याथी थयुं? वली पण कहे , के हे सुझ! पुःख पण होय ? केम के संपत्ति अने विपत्ति ए वे वानां महान पुरुषोने आव्याज करे ने ते कांश हीनजनने बावतां नथी. जुन. क्य तथा वृद्धि, ए बेदु वानां चं मानेज होय , अने बीजा तारा तो घणाचे परंतु तेने काही होतां नथी. तो पण हे ना! आपना उखनी वात तो सविस्तर मने कहो. त्यारे विद्याधर कहेवा लाग्यो के हे सऊन ! सांजलो.
देवतायें युक्त एवा वैताढय नामा पर्वत उपर ते पर्वतनी उत्तरश्रेणियें रत्नधर्म नामक एक पुर डे, तेमां जयंत नामा राजा राज्य करे . तेनो जयवेग नामा हुँ पुत्र बुं. विद्या तथा पितृबल तेणें करी ढुं नहत बूं. हवे तेज वैताढय पर्वत उपरनी उत्तर श्रेणीमा वली बीजं अपूर्व, कुंनपुरनामा एक पुर ले. तेमां दर्पधर नामक राजा राज्य करे , तेने महारा पितायें महारी रवि नामनी बहेन आपी. त्यार पड़ी को निमित्तियायें यावीने कह्यु के तमें दर्पधर राजाने कन्या तो आपी, पण तेनुं आयुष्य अल्प में, माटे तमारी कन्याने थोडाज दिवसमां वैधव्य अावशे ? ते सांजली वहे ममां पडेला मारा पितायें ते कन्या बीजा अचलपुरना राजा अनंगवेग नामा विद्याधरने पापी. ते वात सांजली कोपायमान थयेलो दर्पधर राजा,