________________
२४८
जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो.
पोताना पुत्र पर नाखी, सर्व व्यापार रहित थइने अहोनिश जिनेऽपूजा तथा सामायकने ग्रहण करवा लाग्यो. थने क्रियारत थइने खंम पौषध व्रत करे बे. सत्त्ववान् एवो ते राजा, चित्तने विषे निर्ममत्वने नावे बे. ने राणी पण तपें करी कशांगी थइ गइ.
हवे ते दंपती, सुरसुंदरसूरिना श्रागमननी वाट जोइ घेतां ने, ते वामां तो गुं थयुं ? तो के अकस्मात् प्रचं एवा यतिसारनी उग्रवेदनाथी पूर्णचं राजा श्रर्दित थ गयो त्यारें पूर्वं तेने वैराग तो हतोज तेमां वली शरीरमां रोग याव्या तेथी देह गेहने विषे निरीह थयो थको सूरिनी जावना जाववा लाग्यो के हो ! जे ठेकाणे सूरि विहरता हो, ते देश, पुर, ग्राम, तेने धन्य बे ? जे मुनियो ते सुरसुंदरसूरिना चरणयनी उपासना करता हो, ते मुनियोने पण धन्य बे ? अरे ए दिवस ते ढुं क्यारें देखीश के जे दिवसमां गुरु पादांबुजने सेवीश, तथा गुणो श्री श्रेष्ठ एवा साधुनी सेवा पण करीश ? वली पूर्ण अमृतरस समान श्रीगुरुना मुखथकी निकलता श्रागमामृतनुं पान करीश ? संसाररूप
वीमां विहार करवाथी जय पामेलो तथा सदा रामरूप धारामने विषे निवास कर ले चित्त जेनुं एवोढुं तृणमां ने मणिमां तुल्य मन करीने रूडा साधु सायें क्यारें वार्त्ता करीश ? कारण के ते साधु पुरुषनी साधें जे वार्ता बे, ते या लोकने विषे संतापसमूहने नाश कर नारी, चोतरफना पापरूपपंकने प्रदालन करनारी अने सुधा सिंधुसमान
? वली ते साधु संघातें धर्मवार्त्ता बे, ते पुरुषने परम निवृत्तिने यापे ? ए प्रकारें धर्मध्याननी नावनाने नाववा लाग्यो. त्यां तो ते राजाने निदा नरहित प्रबल रोगनी व्यथा वधी, तेने सहन करी, माननो तथा क्रोध कषायनो त्याग करी ने सन्मृत्युथी तेणे पोताना देहनां त्याग कस्यो. पढी ते पूर्णचंद कुमार, राज्यसुख जोगववानां गृह वगेरे साधन जेमां बे एवा ग्यारमा चारणदेवलोकें महर्दिक देवपणाने प्राप्त थयो.
पढी शास्त्रोक्त तपथी कुशशरीर वाली, श्रीमत् अरिहंतपदपदमां चम रीसमान ते पुष्पसुंदरी राणी पण समाधियोगथी आराधन कररी गृह स्थावथीज मरीने गाधसुखथीनरपूर एवा तेज अग्यारमा धारणदे वलोकने विषे महर्द्धिकदेवता थइने अवतरी ॥ श्लोक ॥ तत्रैकस्मिन्ने